Franska.nl

 

‘Boven mijn hoofd hoor ik het gestommel en geschreeuw van mijn kleinzoontjes. De jongetjes zijn 5 en 7 jaar en komen net terug van een weekend bij hun vader. Na haar scheiding woont onze dochter Jill weer bij mijn man en mij. Het zou in eerste instantie maar voor een paar weken zijn, alleen duurt het inmiddels al anderhalf jaar.

 

Het ging al heel lang niet goed tussen Jill en haar vriend en uiteindelijk barstte de bom en besloten ze om uit elkaar te gaan. Omdat Jill niet in haar eentje de huur van hun huis kon betalen moest ze op zoek naar een eigen plek, maar dat bleek in de Randstad veel ingewikkelder dan ze dacht. Zelfs als ze genoegen nam met een appartementje met maar één slaapkamer voor de jongens en een bedbank voor haarzelf in de woonkamer zou ze te weinig van haar salaris overhouden om van te leven. Wekenlang deed ze er alles aan om een woning voor haar en de jongens te vinden maar het bleek onbegonnen werk. Toen het bij haar thuis echt niet meer ging belde ze ons ten einde raad op met de vraag of ze niet tijdelijk met de kinderen bij ons mocht komen wonen. 

 

Natuurlijk kon Jill met haar kinderen bij ons terecht toen haar relatie op springen stond en maakten we plaats voor haar en onze kleinzoons, we hadden tenslotte de ruimte. Van de lege zolder maakten we een kinderkamer en onze dochter sliep weer in haar oude vertrouwde tienerkamer. We maakten wel wat afspraken over de boodschappen en de was zodat ik niet ineens voor drie extra mensen moest zorgen, maar in de praktijk komt daar bar weinig van terecht. Jill moet nu fulltime aan de bak om voldoende te verdienen om ooit de huur van een eigen woning te kunnen betalen. Want kopen zal op haar salaris nooit lukken. Dat betekent dat ik naast mijn parttimebaan eigenlijk ook nog de zorg voor de jongens heb. Zodat ze op tijd op school zijn, dat ze daarna met vriendjes kunnen afspreken en naar voetbaltraining gaan. 

 

In de eerste weken was het nog leuk, maar na verloop van tijd kwamen er steeds meer irritaties. Ik snap best dat onze dochter na een volle werkweek moe is, maar ze kan toch niet van ons verwachten dat wij ook dan voor die jochies zorgen? Mijn man en ik werken ook nog allebei en hebben een druk sociaal leven. Maar ondertussen spreken we nooit meer hier thuis met vrienden af omdat we altijd met onze dochter en de kinderen rekening moeten houden. Ik kan toch niet van ze vragen of ze op zaterdagavond de hele tijd op zolder blijven zitten omdat wij alleen met onze vrienden willen eten?

 

Bovendien zijn we al jaren niet meer gewend om dat jonge grut om ons heen te hebben. En wat nog wel het vervelendste is, we kunnen niet meer gewoon de opa en oma van de kinderen zijn maar hebben de laatste maanden steeds meer de rol van opvoeder gekregen. En eerlijk gezegd ben ik daar na anderhalf jaar helemaal klaar mee.

 

Als de kinderen een weekend bij hun vader zijn geweest is er geen land met ze te bezeilen. Natuurlijk snap ik dat ze zich dan moeten afreageren maar dat betekent steeds vaker dat ik de jongens als een politieagentje uit elkaar moet houden en dat kost me inmiddels te veel energie. Ook zie ik te veel van de manier waarop mijn dochter haar kinderen opvoedt en dat is heel anders dan hoe mijn man en ik dat destijds hebben gedaan. Ook dat zorgt voor irritaties en dat maakt dat ik het steeds moeilijker vind om mijn mond te houden. Ik moet soms echt op mijn tong bijten als een van de jongens toch weer zijn zin krijgt, alleen omdat mijn dochter te moe of te slap is om op te treden. Variërend van dat ze zo moeilijk zijn met eten en haast niets lusten tot steeds maar weer toegeven als ze vragen of ze op hun telefoon mogen of televisie mogen kijken. Dat ergert me mateloos. 

 

En nu moet ik op mijn vrije zondag voor de zoveelste keer naar boven lopen om mijn kleinzoons uit elkaar te halen. Jill ligt met griep op bed en heeft de puf niet om iets met haar kinderen te doen en mijn man is min of meer het huis uit gevlucht om bij een vriend te gaan klussen. Iets waar hij normaal gesproken een hekel aan heeft. ‘Ga maar’, zei ik tegen hem toen hij vroeg of ik het deze troosteloze regenachtige middag wel in mijn eentje zou redden. ‘Dan heb jij ook even rust.’

 

Zuchtend sta ik maar weer op en loop de gang in. Als ik in het voorbijgaan naar mijn spiegelbeeld kijk zie ik de verbeten boze blik op mijn gezicht, ik schrik er gewoon zelf van. Deze situatie begint zo langzamerhand uitzichtloos te worden, niet alleen voor onze dochter en haar kinderen. Ook voor mijn man en mij kan het zo niet langer doorgaan want we zijn onze privacy kwijt en willen helemaal niet de boeman van onze kleinkinderen zijn. Dat er dus snel iets moet veranderen is wel duidelijk, ik weet alleen niet hoe.’