Franska.nl

Ik heb een kwestie

Het is geen levensgroot probleem. Zeker niet gezien de dingen die ik de afgelopen jaren op mijn bordje kreeg.

 

Daarmee valt dit volledig in het niet. Het is een luxeprobleem, een priviliged problem, zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Maar toch, ik zit er wel mee.

 

Het volgende is namelijk het geval: nu ik single ben zit ik met enige regelmaat in mijn eentje op het terras. Zeker nu het hier op Mallorca al volop lente is. De afgelopen weken tikte de thermometer al meerdere malen over de twintig graden aan. En dan wil ik, als rechtgeaarde Nederlandse, natuurlijk meteen de zon in. 

 

Zo geschiedde dus. Bewapend met zonnebril en laptop installeer ik me dan op een willekeurig terras hier in mijn pittoreske dorpje. Ik begin met een koffie, die ik over het algemeen laat overgaan in een lunch en daarna nog een thee. Ik zit heerlijk in het zonnetje te werken en de inspiratie vloeit zo uit mijn vingers op mijn toetsenbord. 

 

Alleen op een gegeven moment ontstaat er een probleem: ik moet naar het toilet. Of, in sommige gevallen: ik moet binnen bestellen. Hoe dan ook, ik moet mijn tafel verlaten. Wat te doen? Ik durf het niet aan om mijn laptop en/of telefoon op de tafel achter te laten. Hoewel ik bij hoog en bij laag roep hoe veilig het hier is in onze vallei achter het bergmassief, ik wil het lot toch liever niet tarten. Ik durf het zelfs niet aan mijn laptoptas te laten staan. Want zelfs daarvan zou je kunnen denken dat ie handig mee te nemen is. 

 

Er zit dus niets anders op dan mijn laptop en telefoon mee naar binnen te nemen om mijn bestelling te doen of mijn blaas te ledigen. Maar dan gebeurt het: bij terugkomst is “mijn” tafeltje vrolijk bezet door andere mensen die, geef ze eens ongelijk, ook heerlijk in het zonnetje willen zitten. Veelal zijn het toeristen die speciaal hiernaartoe zijn gekomen om de grijze, natte, onstuimige luchten in noord-Europa achter zich te laten, op zoek naar de hemelsblauwe lucht en de aangename temperaturen hier. 

 

Ik voel me dan altijd ongemakkelijk. Ik kom immers bepakt en bezakt aan bij het tafeltje, en zelfs uit het lege bord of het lege kopje op tafel valt niet op te maken dat ik daadwerkelijk degene was die daar vijf minuten geleden nog zat. Meestal staan de nieuwe gasten meteen op, maar het is ook al wel voorgekomen dat de nieuwe kolonisten hun zojuist veroverde territorium niet meer wensten af te staan. Ik kon bij hoog en bij laag beweren dat ik toch eerdere rechten had, maar deze nederzetting gaven ze niet meer uit handen. 

 

Hoe pak ik het nu in het vervolg aan? De dagen worden alleen maar mooier, dus steeds een jas of een sjaal meenemen om op de stoel te leggen is geen optie. Evenmin als het buurtafeltje vragen om de verantwoordelijkheid te nemen over mijn spullen, of nieuwe gegadigden uitleggen dat het al bezet is. Ik ga er nog eens op puzzelen. In de zon denk ik. Op een terrasje.