‘Ik heb een hekel aan mijn stiefzoon’
Sarah (51) heeft nu vier jaar een relatie met Tristan (44). Allebei hebben ze een kind uit een vorige relatie: Sarah heeft haar dochter Romy (23) en Tristan heeft zoon Jaron (12).
‘Toen ik een relatie met Tristan begon, of eigenlijk al toen ik met hem serieus begon te daten, hebben we het natuurlijk over ons leeftijdsverschil gehad. Voor ons beiden was dat op dat moment echt geen probleem. We hadden allebei ons eigen leven, allebei een baan en waren erg gericht op ons eigen leventje. Eerlijk gezegd had ik ook niet verwacht dat het echt een serieuze relatie zou worden. Tristan was net gescheiden en was niet op zoek naar iets serieus. Ik was erg gesteld op m’n vrijheid, mijn dochter was net het huis uit en ik wilde lekker de bloemetjes buiten zetten.
Maar ja, als je verliefd wordt heb je dat natuurlijk niet in de hand. En verliefd, dat werden we. Heel cliché waren we, net twee verliefde pubers. Helemaal in elkaar opgaan, weekendjes weg, weekenden niet het huis uit komen maar in bed doorbrengen… Het klikte zo goed tussen ons, op alle vlakken. Van dat leeftijdsverschil merkte ik niets en ik vind zeven jaar ook hartstikke meevallen. Al keek onze omgeving nog weleens raar op, maar ik wijt dat meer aan het feit dat doorgaans de man ouder is dan de vrouw. Als het andersom was geweest had niemand ook maar één wenkbrauw opgetrokken bij onze relatie.
Tristan deelde de voogdij over Jaron met zijn ex. Dat huwelijk strandde omdat zij verliefd werd op een ander, en daar twee jaar lang achter Tristans rug om een affaire mee had. Toen dat uitkwam was het — begrijpelijk — niet heel gezellig tussen die twee. Toen ik Tristan leerde kennen was de scheiding nog niet officieel en de eerste maanden was dat niet altijd even makkelijk. Niet dat ik twijfelde aan onze gevoelens, absoluut niet zelfs. Van Tristan was en ben ik heel zeker, maar zijn ex heeft het ons niet altijd makkelijk gemaakt.
‘Mijn zoon komt altijd op nummer één’, zei Tristan altijd. Logisch, en zo hoort het ook, vind ik. Mijn dochter is ook mijn alles. Het scheelt natuurlijk wel dat ik goed met mijn ex uit elkaar ben gegaan en we echt ons best hebben gedaan om Romy zo min mogelijk tot last te zijn met onze privéproblemen en met de scheiding. Volgens mij is dat, voor zover dat kon, best goed gelukt. Romy heeft ons in ieder geval nooit iets kwalijk genomen en heeft met ons allebei een goede, sterke band.
Bij Jaron is dat helaas anders gelopen. Tristans ex heeft Jaron vaak weggehouden bij hem, puur omdat ze zelf kwaad was. Dat kon woede zijn over het geld dat ze wilde van Tristan (hij was de kostwinner in het gezin), of als straf als hij Jaron een keer iets te laat had teruggebracht. Eigenlijk al haar woede, hoe klein of groot ook, uitte ze door Jaron weg te houden bij Tristan. Zó belachelijk vonden we dat, maar ik heb vanaf het begin gezegd me er niet mee te bemoeien. Dat zou alles alleen nog maar lastiger maken.
Nu we eindelijk in rustiger vaarwater zijn beland, besloten Tristan en ik bijna een jaar geleden om samen te gaan wonen. Iets waarvan ik altijd zei nooit meer te willen, maar het voelde zo goed tussen ons en ik miste hem continu als ik niet met hem was. Dit leek me een logische stap. Achteraf gezien had ik misschien moeten beseffen dat ik Jaron er dan cadeau bij zou krijgen — die was nu de helft van de week bij Tristan.
Behalve dat ik oprecht geen zin meer heb om een kind op te voeden (al bemoei ik me met zijn opvoeding al zo min mogelijk), vind ik Jaron echt geen leuk kind. Hij is gemeen en manipulatief. Vaak genoeg betrap ik hem op leugens. Leugens die hij over z’n moeder vertelt, maar ook leugens die hij over ons vertelt tegen Tristans ex. En die hangt dan weer boos bij ons aan de lijn. Rare leugens als dat ik alleen maar tegen hem schreeuw. Dat Tristan en ik hem heel vaak alleen thuis laten (doen we nooit). Hij heeft zelfs een keer verzonnen dat Tristan hem een klap heeft gegeven. Woest werd ik, maar Tristan praat het goed voor hem. Hij zou het nog steeds moeilijk hebben met de scheiding. Dat zal best, maar ik vind het niet kunnen.
Nu hangt de school tegenwoordig ook veel bij ons aan de lijn. Voordat de coronacrisis toesloeg moest Tristan vaak op school komen. Jaron zou de grote pestkop van de klas zijn. Daarnaast is hij ook gepakt met een pakje sigaretten. Hij is 12! Waar haalt hij die vandaan? Van hoe de opvoeding gaat vind ik heel veel, maar ik ben zijn moeder niet. Ik wil me daar dus ook niet mee bemoeien, maar het zet mijn relatie met Tristan wel onder druk. Ik snap dat hij altijd voor zijn zoon kiest, en terecht, maar deze relatie hou ik op deze manier niet vol, niet tot Jaron uit huis gaat. Ik zie het helaas somber in als ik nu denk aan de toekomst van Tristan en mij samen.’
