Ik had beter op moeten letten
Kortgeleden is de man van Patricia volkomen onverwachts overleden. Haar verdriet is enorm maar tijd om te rouwen heeft ze niet.
‘Ik hoor voetstappen bij de voordeur en vervolgens het klepperen van de brievenbus. Zuchtend loop ik naar de gang en zie een stapeltje enveloppen op de mat liggen. Een paar reclamefolders en rekeningen. Nog meer ellende, schiet er door me heen. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is.
Een half jaar geleden overleed mijn man Peter volkomen onverwacht aan een hartstilstand. Sindsdien zit ik in een slechte film, in een achtbaan waar ik niet meer uit kan stappen. Want naast een hoop verdriet om zijn dood heeft mijn man me ook met een enorme schuld achtergelaten.
Ik zie me nog zitten aan tafel met de begrafenisondernemer. Als in een roes moest ik van alles beslissen. Begraven of cremeren. Wat voor kist. De bloemen. Natuurlijk wilde ik hem een prachtig afscheid geven, maar dat werd lastig want we bleken geen uitvaartverzekering te hebben. Daar had ik nooit aan hoeven denken. Peter was degene die onze financiën regelde.
Ik bemoeide me daar helemaal niet mee, vertrouwde hem volledig. Ik kon altijd gewoon pinnen als ik boodschappen deed, dus ik had helemaal niet in de gaten dat er een grote ramp op me afkwam. Maar nu ik noodgedwongen onze boekhouding moest bekijken kwam ik erachter dat Peter mij met een gigantische financiële last heeft achtergelaten.
Tot mijn afgrijzen zag ik dat we een achterstand hebben bij het betalen van onze hypotheek en een schuld hebben bij de Belastingdienst, en zo waren er nog een heleboel bedrijven die nog geld te goed hebben. En die schuld wordt iedere maand hoger.
In eerste instantie stak ik mijn kop in het zand. Maar de rekeningen bleven gewoon komen. Ik schaamde me zo voor de situatie waar ik in beland was dat ik er met niemand over durfde te praten. Zelfs mijn kinderen wisten niet wat er aan de hand was. Tot ik er op een gegeven moment niet meer omheen kon want de eerste deurwaarder meldde zich. Een aardige vrouw die gelukkig de tijd voor me nam om naar mijn verhaal te luisteren. Zij drukte me op het hart om contact met de schuldeisers op te nemen om betalingsregelingen te treffen en vooral aan iemand te vragen om me te helpen. Deze last was te zwaar om in mijn eentje te dragen.
Uiteindelijk heb ik een goede vriendin in vertrouwen genomen. Zij werkt bij een bank en heeft verstand van cijfers. Stukje bij beetje helpt ze me om in kaart te brengen wie er nog geld van me te goed heeft en hoeveel. Maar dat vraagt zoveel energie dat ik helemaal niet toekom aan mijn verdriet. Nooit bemoeide ik me met onze financiën. Ik had werkelijk geen idee wat we maandelijks aan vaste lasten kwijt waren of hoe hoog onze hypotheek was. Maar ik leer snel, ik kan niet anders.
Zoals het er nu naar uitziet ben ik nog jaren bezig om deze schuldenlast naar beneden te krijgen en zal ik heel zuinig moeten leven. Ik zou mijn huis kunnen verkopen, maar een betaalbare huurwoning is nergens te vinden.
Als mensen aan me vragen hoe het met me gaat geef ik maar ontwijkend antwoord. Natuurlijk mis ik Peter maar ik ben er inmiddels ook achter waarom de schulden zo waren opgelopen. Blijkbaar was hij verslaafd aan online gokken en had hij daar steeds meer geld voor nodig gehad.
Het was zo pijnlijk om te zien waar die grote bedragen waren gebleven. Duizenden euro’s heeft hij verbrast terwijl ik van niets wist. Ik droomde over ons pensioen en dat we dan eindelijk een verre reis zouden kunnen maken van ons spaargeld. Maar ons spaargeld heeft hij er stiekem doorheen gejaagd en hij hoopte waarschijnlijk dat ik er nooit achter zou komen.
De woede over wat hij me heeft aangedaan overheerst eigenlijk en dat maakt alle mooie herinneringen die ik aan Peter heb kapot. Terwijl het ook mijn eigen schuld is dat het zover gekomen is. Ik had gewoon beter op moeten letten.’
