Franska.nl

Ik ging voor het eerst alleen naar een concert

Normaal kocht ik twee kaartjes, zette ik het in de agenda en dan was ik klaar om naar een schouwburg of theater te gaan. Nu het leven anders loopt dan normaal ga ik alleen. Want waarom afwachten als je ook jezelf mee kan nemen?

 

Het was zondag en ineens had ik zin in een concert. Iets met piano, het liefst ook wat strijkers en daarom zwengelde ik de site van het Concertgebouw aan. Karsu en het Amsterdam Sinfonietta doken op en er waren nog twee kaarten. Ik appte een vriendin en ze wilde, na een stevige scan in de agenda, graag mee. Ik tikte het scherm open en: uitverkocht! Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan uitverkochte dingen die ik graag wil.

Pal aan het podium

Ik ben heus niet zomaar van mijn stuk te krijgen, dus ik verplaatste mezelf meteen naar Ticketswap. In Amsterdam maakte ik totáál geen kans, want iedereen swapte de tickets met verontrustende snelheid de winkelwagen in. Gelukkig kwamen ze ook nog in het Tivoli in Utrecht, nog dichterbij huis ook. Het enige punt was dan wel dat ik alleen moest. Iets met ‘man weg en geen oppas’.

Dagen dubde ik. Doe ik dit wel, doe ik dit niet? En terwijl ik op een zaterdagochtend nog even lag te doomscrollen in bed kwam daar één kaart te koop. Ik tikte, ik rekende af en toen ging ik dus ineens alleen naar een concert. Voor het eerst in mijn leven. Na wat veldwerk bleek ik ook nog eens met mijn snufferd pal op het podium te kijken. Waardoor ik nu dus geloof dat het zo moest zijn. Ik neem mezelf mee op date en dat vind ik bijna (!) net zo spannend als dat een ander het doet.

Meer verloren dan ooit

Het stelt me gerust dat het zaallicht straks uitgaat en de koppels verdwijnen. Op het moment dat het concert begint valt de muziek over je heen en ben je alleen. Of toch niet? Je kan niet even fluisteren tegen de persoon naast je hoe iets je raakt, een kneepje in een hand geven of napraten welk muziekstuk voor tranen over je wangen zorgde. Er zijn twee scenario’s. Of ik voel me meer verloren dan ooit óf ik wil nooit meer met iemand anders naar een concert. Of de middenweg is dat het leuk was, maar ik toch liever met een plus één ga. Alleen dat zou dit verhaal een stuk minder dramatisch maken.

Daar ging ik, per spoor richting Utrecht. Beetje netjes aangekleed, want zo heurt het volgens mijn opvoeding. Eerst belandde ik in de verkeerde rij bij TivoliVredenburg, maar ik werd met een besliste glimlach richting de grote zaal gedirigeerd. In de foyer begon het wachten tot de show begint, met alle andere tig concertbezoekers. Tot zover geen ongemak. Het enige dat aan mijn neus voorbijging was het aperitief voor de show, want met mezelf in de rij bij de bar ging me net wat te ver.

Een beetje magisch

Het voordeel van zo’n avond is dat ik goed met mezelf kan zijn. Ik reis best regelmatig alleen voor mijn werk en dat, blijkt nu, lijkt op elkaar. Je gedraagt je in TivoliVredenburg wachtend op een concert van Karsu en het Amsterdam Sinfonietta hetzelfde als dat je in een koffiebar op Schiphol wacht op je vlucht. Wist ik niet, maar nu wel. Eenmaal binnen was mijn plekje zo gevonden en dan gaat inderdaad het licht uit, de show aan en maakt het ineens niet meer uit dat ik alleen ben. Applaudisseren doe je samen, net als dat je nog even joelt om te laten horen hoe fantastisch je het vond. In de show opgaan kan je gewoon helemaal met jezelf, daar heb je niemand voor nodig. Het was misschien zelfs een beetje magisch. Zo in m’n eentje op die rode bekleding van TivoliVredenburg.

Deze solodate is absoluut een aanrader. Je hebt helemaal niemand nodig om naar een concert of het theater te gaan. Al weet ik natuurlijk niet hoe het is als je tussen de Swifties staat. Het enige minpunt van de avond? Dat de vrouw naast me een moordlustig zwaar parfum op had, waardoor ik elke keer een beetje lucht moest happen bij de buurvrouw aan de andere kant. Maar verder zou ik het volgende week weer doen.