‘Ik gebruik onze gezamenlijke hond om grip uit te oefenen op mijn ex’
Judith kan haar ex Sam niet loslaten. Al schaamt ze zich wel dat ze hond Carlos gebruikt om hem te controleren.
‘Ik wilde een kind maar hij was er nog niet klaar voor. Compromis werd Carlos, onze Rhodesian Ridgeback. Ik wilde natuurlijk liever iets schattigs zoals een toypoodle, maar ik wilde mijn vriend ook een beetje tegemoetkomen en dus werd het een echte, stevige hond. We houden allebei zielsveel van Carlos, maar het was wel echt zijn hond. Lange wandelingen, de kop van Carlos op zijn schoot terwijl we Netflix verslonden.
Beslissingen kun je voor je uit blijven schoppen en je kan pleisters op wonden blijven plakken, maar uiteindelijk was ik, oh, ik kan weer huilen als ik dit opschrijf, toch niet zijn grote liefde. Vrees ik. Anders had hij wel kinderen gewild, denk ik. Dus we gingen uit elkaar. Wel als vrienden, maar oh, wat een pijn.
De hond zouden we delen. Ik had hem Carlos heus gegund, maar hé, het is ook mijn hond en ten tweede was Carlos het ultieme middel om een voet tussen de deur te hebben bij Sam, mijn ex. Ik kon zien of er een slipje op de keukenvloer dwarrelde, of zijn ijskast bijzonder gevuld was, ik kon de lege flessen tellen en gewoon, ik kon hem nog af en toe iets te lang in zijn ogen kijken. Ook al zat ik dan weer krom van de buikpijn op de fiets met vloedgolven zout vocht over mijn wangen, ik had het ervoor over. Een leven zonder Sam is voor mij onmogelijk.
Laatst voelde ik gewoon dat ik hem begon te verliezen. Ik had Sam opgehaald en zag dat hij zijn huis aan het preppen was voor een romantisch etentje. De tafel was gedekt, kaarsjes brandden en verdomd, als het niet waar is, hij had gewoon Norah Jones op staan. Onze cd. Thuis bleef ik maar rondjes lopen, ik kon de rust niet vinden. Toen had ik het. Er was iets met Carlos. Dus ik appte hem. Carlos was heel kortademig en maakte een heel raar geluid als hij hoestte. Was totaal niet zoals de werkelijkheid, maar ik ken Sam. Die laat alles los als het om Carlos gaat en hij kwam direct naar me toe. Toen was het gelukkig inééns alweer veel beter met Carlos en bood ik hem een glas wijn aan.
Dat heeft hij wel gedronken (tussendoor wel appjes checkend en sturend, waarschijnlijk naar haar) en toen ging hij weer. Ik walg eigenlijk van mezelf, dit kan zo niet doorgaan natuurlijk. Misschien is het maar beter dat wij geen kinderen hebben gekregen samen, want ik sta niet voor mezelf in. Ik gooi blijkbaar alles in de strijd om mijn grote liefde terug te winnen. Zonder resultaat en ook nog eens met een gapend schuldgevoel. Ik ga maar eens met Carlos wandelen en een mooi bot voor hem kopen. Dat heeft hij wel verdiend.’
In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Sam en Judith aangepast.
