Ik? Een ondankbare hond?
Op haar vijfenzestigste verjaardag gaven we m’n moeder haar leeftijd in rode rozen. En zoals dat hoort, een witte erbij voor het jaar erna. Van die joekels met van die serieus lange stelen. Meer steel dan roos zou je kunnen zeggen. Niet in een normale vaas te proppen, dus we leenden er een vaas bij van de bloemist. Het begon met kroonjaren. Maar al snel besloten we dat het elk jaar kon. Je bent oud en dan is zoiets gewoon een prachtcadeau. Totdat m’n zus een keer zei: ‘Zullen we eens wat anders doen dan altijd die rode? Bijvoorbeeld een keer allerlei kleuren door elkaar.’ Huh? Maar dat is toch niet echt? dacht ik meteen. Ik heb nog wat tegengestribbeld, maar ja, je bent niet alleen op de wereld en je kunt ook niet altijd je mening doordrijven. Daarbij werden we elk jaar opnieuw getrakteerd op een stralend gezicht, dus waarom zou ik moeilijk doen? Ze bleven ook nog eens tot ongeveer twee maanden erna staan. Zo blij was ze ermee. Ik heb ontdekt dat dat niet voor iedereen geldt. Voor mij bijvoorbeeld. Hoe gek ik ook op bloemen ben en hoe groot de verrassing ook was, toen ik een bepaalde leeftijd bereikte en er een bloemist met een onhandelbaar grote bos van die rode apparaten voor de deur stond… bleef ik steeds dit horen, als ik naar die bos keek. Ben ik een ondankbare hond? Ik denk het wel. Wat? Ik weet het wel zeker. Ik moest me schamen. En dat op die leeftijd! Neehee! Geen 65! Hèhè.
