Ik castreer die man gewoon!
Ik wist het meteen toen ik hem zag. Ik vind jou een leuke man. Leuke Man keek mij met precies zo’n zelfde blik aan.
Ik wist het meteen toen ik hem zag. Ik vind jou een leuke man. Leuke Man keek mij met precies zo’n zelfde blik aan. Alsof je ter plekke een stilzwijgende afspraak maakt: wij gaan meer van elkaar zien.
Nou was dat, gezien de setting, ook niet zo heel gek; we werkten allebei freelance voor hetzelfde bedrijf. Hij weliswaar in een andere functie dan ik, maar we kwamen elkaar regelmatig tegen.
Net even wat langer kletsen bij het koffieautomaat.
Of ‘toevallig’ even langs elkaars werkplek lopen. En omdat het bedrijf midden in Amsterdam zit, is het handiger om met P+R te gaan. Anders betaal je letterlijk €7 parkeerkosten per uur. Dus lopen we ook aan het einde van de dag samen naar het metrostation.
Ik heb al eens eerder geklaagd in een column dat mannen zo weinig tot geen vragen stellen. Alleen maar zenden, zenden en nog eens zenden. Na een seizoen B&B Vol Liefde weet ik dat ik niet de enige vrouw ben die hier last van heeft.
Maar deze man nam wél initiatief
Soms wat onhandig door bijvoorbeeld mij iets te gaan vertellen over mijn vakgebied. Oei, dan komt het schooljuffie in me naar boven. Het: ‘je weet helemaal niet vanuit welke hoek ik een tekst benader, dus doe daar ook geen uitspraken over’.
Even tussen jou en mij, op zo’n moment kan ik echt een bitch zijn. Daar voel ik me vervolgens rot over, dus compenseer ik dat met een uitgebreid en zeer vrolijk blaatverhaal. Leuke Man babbelt vervolgens weer gezellig mee en de kou is uit de lucht.
Toch merk ik na verloop van tijd dat hij zich wat terugtrekt
Hij had al een keer eerder laten vallen dat hij eigenlijk heel verlegen is. Tot op heden ben ik altijd op van die aanwezige roeptoeters gevallen, dus vond ik die verlegenheid juist heel schattig.
Toen hij op een middag weer op me afstapte, heb ik zijn houding eens goed geobserveerd. Hij had een lichtrode blos op zijn wangen en zijn ogen twinkelden ietwat nerveus. Weer zei hij iets onhandigs, maar nu dacht ik:
Nee Marianne, geef hem nu maar eens de ruimte
Ik beet mijn tong af en liet hem zijn onhandige en ietwat wijsneuzige praatje vertellen. Hij keek me zo eens zijdelings aan, zag dat ik een keer niet mijn klauwen uitstak en… ontspande. Daarna volgde een leuk en open gesprek. Wat allang niet meer over werk ging.
Later in de auto naar huis dacht ik er nog eens over na. Dit doe ik dus. Zodra een man mij niet compleet inpakt slash omverblaast, neem ik de leiding over. Ik bijt – ja, met een grap, maar wel met tanden – van me af. Ik laat iemand dan gewoon niet toe. Waarom? Geen idee. Voer voor psychologen.
Wel heb ik al eens eerder de feedback gekregen dat ik mannen onzeker maak. Dat ik een té krachtige vrouw ben. Nou weet ik niet of ik daarin geloof; je komt als vent maar gewoon naast me staan.
Alleen is kracht wél iets anders dan de deur dichtdoen
Ik castreer die man gewoon. En dat is niet oké. Leerpuntje voor mij. Ik mag leren leunen en ook een keer ruimte geven. Natuurlijk blijft het een delicate balans, want ik waardeer het als een man ook vragen aan mij stelt.
Ik geef Leuke Man in elk geval een kans. Wie weet lopen we binnenkort in plaats van naar de metro voor P+R, naar de metro voor hartje centrum. Een hapje eten, een wandeling of…? Ook dat hoef ik niet in te vullen. Ik wacht op zijn uitnodiging. Zie je wel, ik leer.
