‘Ik ben toch niet verantwoordelijk voor het gedrag van het kind van een ander?’
Het tuinfeest van de puberdochter van Jennifer gaat helemaal mis als er stiekem alcohol gedronken wordt door een paar klasgenoten.
‘Veertien werd ze en dat moest gevierd worden. Al maanden had Lynn het over een tuinfeest waar ze al haar vrienden voor uit wilde nodigen. Jongens en meisjes uit haar klas, van de voetbalclub en van haar baantje bij de supermarkt hier in de buurt. Mijn man en ik vonden het eigenlijk wel een leuk plan, zo konden we meteen zien met wie ze vaak omgaat. Natuurlijk zouden we na een uurtje wel weggaan, want we snapten heus wel dat het voor haar en haar vrienden niet leuk zou zijn als wij er met onze neus bovenop zaten.
Gelukkig was het die avond mooi weer en konden ze buiten zitten onder de partytent. Mijn man zou nog hamburgers bakken en daarna gingen we naar de bioscoop zodat Lynn en haar vrienden het rijk alleen hadden. In de koelkast in de schuur legden we een heleboel flessen cola en sinas en andere frisdranken en er waren chips en toastjes met van alles. Lynn vindt alcohol en sigaretten heel vies dus daar hebben we gelukkig nooit een discussie over. Ik ben natuurlijk niet gek en weet dat ze echt wel eens iets geprobeerd heeft, maar dat deed ik zelf ook toen ik zo oud was. Gelukkig is ze wel altijd heel eerlijk en open naar ons en daar ben ik alleen maar heel erg blij mee.
Toen we tegen middernacht thuiskwamen hoorde ik al geroezemoes vanuit de tuin. Het zag er heel gezellig uit met die hele groep pubers. We hadden met Lynn afgesproken dat iedereen rond 1 uur naar huis zou gaan. Maar toen we na afloop de lege flessen aan het verzamelen waren kwam ik ook opeens een heleboel lege bierflessen tegen. Flesjes die in de krat hoorden die ik die middag nog voor mijn man gekocht had. Zeker acht lege flesjes telde ik. Blijkbaar namen een paar van die vrienden van Lynn het niet zo nauw met de regel dat je voor je achttiende niet mag drinken en hadden ze zonder iets te vragen die flesjes geopend. Pas toen Lynn in de gaten had dat die jongens aan het bier van haar vader zaten had ze er iets van gezegd, maar zij vonden dat Lynn niet zo moeilijk moest doen. Het was toch maar één flesje? Ze kon er gewoon niet tegenop, zei ze en ze had ook geen zin in ruzie. Ik was alleen maar blij dat Lynn er niet omheen draaide en ik vond het jammer dat die jongens zich zo hadden gedragen in mijn huis. Zo namen ze wel een loopje met mijn gastvrijheid, dacht ik.
De volgende dag kreeg ik een heel vervelend telefoontje van de moeder van een van die jongens. Toen haar zoon ’s nachts thuis was gekomen stonk hij naar sigaretten en bier en ze wist dat hij bij Lynn was uitgenodigd voor haar verjaardag. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om alcohol te schenken aan kinderen van veertien, en dat er op het feest gerookt mocht worden vond ze helemaal belachelijk. Ik was werkelijk met stomheid geslagen. Nu kregen wij er als ouders van langs terwijl haar zoon stiekem bij ons thuis bier uit de schuur had gepakt. Terwijl hij heel goed wist dat dat niet de bedoeling was. Lynn had er zelfs nog wat van gezegd. En nu had ik opeens de moedermaffia aan de telefoon.
Het moet niet gekker worden. Haar kind kon zijn handen niet van mijn spullen houden. En hoe komt ze erbij dat er in mijn tuin gerookt mag worden? Die vrouw kent me niet eens. Woest werd ik ervan, maar ik probeerde haar heel rustig uit te leggen wat mijn kant van het verhaal was. Dat haar zoon samen met een paar andere jongens zomaar dat bier uit de krat had gepakt en dat ik dat ook niet zo prettig vond. Maar daar nam deze moeder geen genoegen mee. Ik had dat bier moeten verstoppen. ‘Je weet toch hoe jongens van die leeftijd zijn?’, zei ze ook nog.
Toen was de maat voor mij vol. Ik heb maar gezegd dat ik daar een heel andere mening over had. Dat ik vind dat je je hoort te gedragen als je ergens te gast bent, ook als je veertien bent. En dat je zeker niet iets pakt dat niet voor jou bedoeld is. Bovendien ben ik toch zeker niet verantwoordelijk voor het gedrag van de puber van een ander?’