‘Ik ben jaloers op mijn slanke vriendin’
Al jaren zijn Bo en Janice goede vriendinnen, maar in die hechte band is het afgelopen jaar een dikke barst gekomen. En Bo weet diep van binnen heus wel waar het aan ligt…
‘Als ik met mijn boodschappenkarretje in de rij voor de kassa sta valt mijn oog op de rij met damesbladen in het schap. Ik zie alleen maar lachende vrouwen met maat 36 in strakke feestkleding. Met dikke gekleurde letters lees ik over goede voornemens en weer een nieuw dieet om makkelijk en snel de feestkilo’s te verliezen. Geïrriteerd duw ik mijn kar wat verder en als ik mijn boodschappen op de band leg pak ik gedachteloos een chocoladereep die ik later achter het stuur van de auto zonder te proeven opeet. Al jaren ben ik te zwaar en daar heb ik last van. Leuke kleding in een normale maat past me niet en ik heb altijd last van m’n postuur. Mensen kijken me na als ik in het zwembad ben, als ik op een verjaardag een taartje eet zie ik de andere gasten denken. Ik weet dat ik erboven moet staan, maar dat kan ik niet meer. Niet sinds mijn beste vriendin, die ook altijd veel te zwaar was, het afgelopen jaar zo is afgevallen.
Janice ken ik al mijn hele leven en we kennen elkaar door en door. Als pubers waren we al stevig, maar omdat we elkaar hadden hebben we dat nooit als probleem gezien. Pesters konden ons niet raken met gemene opmerkingen want wij kwamen wel voor elkaar op. Maar toen we eenmaal kinderen hadden lukte het ons niet om weer op het gewicht van voor de zwangerschappen te komen. Maar weer hadden we elkaar als we kleding gingen kopen in grote-matenwinkels, of als we samen genoten van wat lekkers tijdens het winkelen. Ik merkte wel aan Janice dat ze steeds sneller moe werd, maar ik was ook niet superfit, dus besteedde ik daar verder geen aandacht aan. Maar begin dit jaar bleek dat Janice diabetes had en ze kreeg van haar arts en diëtist het advies om nu toch eindelijk serieus aan afvallen te gaan denken.
Ze nam een abonnement op de sportschool, waar we eerst nogal lacherig over deden. Kijk haar nou, werd ze opeens een fit girl. Maar gaandeweg verloor ze steeds meer gewicht en besteedde ze steeds meer tijd aan sport. Van onze middagjes winkelen en genieten van koffie met wat lekkers bleef niets meer over. Ja, zij kon inmiddels ook naar gewone winkels en stond dan glunderend in de paskamer naar zichzelf te kijken, terwijl ikzelf steeds meer geconfronteerd werd met mijn eigen overgewicht. Als ik even wilde gaan koffiedrinken omdat ik te moe was, keek ze me vaak fronsend aan en zei dan dat ik misschien eens met haar mee moest gaan naar de sportschool. Ze voelde zich zoveel beter nu ze bewoog en nadacht over wat ze at.
Na een half jaar was ze ruim 25 kilo afgevallen en een totaal ander mens geworden. Ze zag er niet alleen anders uit, ze voelde zich ook anders. Veel zelfverzekerder en assertiever, waardoor we ook steeds vaker kleine ruzies hadden. Dat hadden we vroeger nooit en in eerste instantie begreep ik ook niet zo goed wat ik verkeerd deed of wat haar irriteerde. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat het aan mezelf lag. Ik wilde ook graag fit zijn en normale kleding aan, maar op een of andere manier lukt het mij maar niet om de knop om te zetten. Omdat ik daar z0 gefrustreerd van raak, ga ik juist eten. En nu ik dat niet meer met mijn beste vriendin kan delen voelt dat heel erg eenzaam. Maar Janice vindt dat ik loop te klagen en diep van binnen weet ik dat ze de spijker op zijn kop slaat.
Janice zei de laatste keer dat we elkaar zagen dat het niet aan haar ligt dat de band die we ooit hadden echt veranderd is. Het is niet haar probleem dat ik jaloers ben op haar gewichtsverlies. Want als ik niet blij ben met hoe ik eruitzie of hoe ik me voel, dan is de enige die er iets aan kan doen om het te veranderen ikzelf. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik vind het verschrikkelijk moeilijk om dat toe te geven…’
