Ik ben ingewikkeld, kennelijk
Althans, dat is wat ik terughoor van vrouwen die mij niet kennen.
De eerste indruk die ik wek, met name in groepen, is dat ik bedreigend ben. En zelf heb ik geen idee waarom. Als ik het vraag krijg ik ook altijd een vaag, redelijk ontwijkend antwoord. En dat vind ik dan weer ingewikkeld.
Het overkwam me weer, nu ik op Mallorca probeer te wortelen. Hoewel ik had gedacht en gehoopt dat ik met mijn 52 jaar inmiddels deze kleuterdans zou zijn ontstegen, blijkt het nog steeds de realiteit. Zo ging ik bij een businessclub hier op het eiland om wat mensen te leren kennen. En hoewel ik dacht dat dat best goed ging, bekende een leuke Zweedse vrouw met wie ik onlangs had afgesproken dat ze mij in het begin helemaal niet mocht. En de oprichtster van de businessclub ook niet.
Ze hadden het er kennelijk met elkaar over gehad en waren tot de conclusie gekomen dat ik toch best meeviel als je me wat beter leerde kennen. En hoewel dat feitelijk een lief bedoelde opmerking was, merkte ik dat het me toch stak. Want wat is het dan aan mij dat mij niet meteen sympathiek maakt? Ik heb werkelijk geen idee. De oprichtster van de businessclub had me na een aantal fouten van haar kant in de uitnodigingen zelfs toevertrouwd dat ‘het Universum misschien wel niet wilde dat ik hier was’.
Ik word er verdrietig van, merk ik. Wat is het toch aan vrouwen dat wij ons onveilig kunnen voelen bij elkaar? Waarom hebben we initieel de neiging om elkaar buiten de groep te houden? Tuurlijk, ik snap als psycholoog best de neiging erachter. Je zorgt ermee voor je eigen veiligheid. Maar dat is alleen op de korte termijn. Op de lange termijn wordt je groep juist sterker van sterke vrouwen, denk ik dan.
Helemaal nu ik single ben, merk ik dat ik met argusogen word bekeken door andere vrouwen. Maar lieve dames: ik ben geen bedreiging. Niet voor jullie. En ik wil jullie man ook niet. Ik wil een eigen man, die er altijd voor me is, en niet een getrouwd exemplaar dat ik alleen maar tijdens kantoortijden mag bellen. Ik wil de koningin zijn en geen tweede viool spelen.
Maar laat ik vooral een oproep doen om dit gedrag voor eens en voor altijd te stoppen. Laten wij vrouwen nou gewoon lief voor elkaar zijn en elkaar omarmen. Want we vinden het allemaal even eng, toch? Als ik wat afstandelijk overkom in het begin, is het denk ik gewoon omdat ik het nog steeds spannend vind of ik geaccepteerd word in een nieuwe groep. Want vrij vertaald naar die fantastische quote uit Notting Hill, ben ik uiteindelijk gewoon a girl, standing in front of another girl. Wanting to be loved.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
