Franska.nl

 

‘Na een lang ziekbed stierf onze moeder drie jaar geleden. Vlak voor haar dood drukte ze onze vader op zijn hart dat hij wel weer gelukkig met iemand anders moest worden. Maar daar had hij op dat moment totaal geen oren naar. Maandenlang was hij ontroostbaar en wist zich geen raad met de eenzaamheid waarin hij beland was. Mijn broer en ik deden wat we konden om hem door dat verschrikkelijk eerste jaar heen te helpen. 

 

Hij logeerde vaak een nachtje bij een van ons, maar uiteindelijk moest hij toch weer alleen naar huis. Bovendien was het ook lang niet altijd zo gezellig als opa er was. Zeker omdat mijn kinderen puberen hadden ze soms best moeite met het commentaar dat hij op hun gedrag had. Hoe vaak ik hem ook vroeg om zich niet met de opvoeding te bemoeien, regelmatig gaf hij de jongens toch een steek onder water en dat werd hem niet echt in dank afgenomen.

 

Toen ik het daar met mijn broer over had bleek dat onze vader dat bij hem thuis net zo deed. Dat zorgde daar in het gezin ook voor de nodige spanning en daarom leek het ons een goed idee als we met de logeerdagen zouden stoppen. Maar wat zou hij dan kunnen doen om weer onder de mensen te zijn? Pa moest echt zijn weg weer vinden en daarom leek het ons wel leuk als hij weer zou gaan golfen, iets wat hij graag deed toen onze moeder nog niet ziek was. Bij de golfclub kon hij zich weer aansluiten bij een groepje mannen van zijn leeftijd dat een paar keer per week met elkaar een rondje over de baan liep en daarna gezellig samen at. Ideaal want zo was pa lekker buiten en zou hij ook gezonder eten dan alleen de kant-en-klaar-maaltijden die hij uit de supermarkt meenam. 

 

In eerste instantie had hij er niet zo’n zin in, maar toen hij veel oude bekenden op de club tegenkwam werd hij steeds enthousiaster. Niet in het minst omdat hij er ook een vrouw leerde kennen op wie hij tot onze verbazing heel erg verliefd werd. Maud is veel jonger dan hij en scheelt qua leeftijd maar een paar jaar met mijn broer en mij. Ze is gescheiden en heeft twee kinderen die inmiddels op kamers wonen. Omdat ze ook maar alleen in haar appartement zat stelde mijn vader al vrij snel voor dat ze bij hem in zou trekken. Want alleen is tenslotte maar alleen. 

 

Hoewel we erg aan deze nieuwe vrouw naast pa hebben moeten wennen gunden we hem natuurlijk zijn geluk. Maar nu er zelfs trouwplannen zijn is er wel iets waar we nog steeds erg veel moeite mee hebben. Want pa is van plan om in gemeenschap van goederen met Maud te trouwen en niet zoals dat tegenwoordig standaard het geval is op huwelijkse voorwaarden. Mijn broer en ik waren verbijsterd toen we dat hoorden maar pa is ervan overtuigd dat hij het zo wil doen. Dat is voor hem een kwestie van vertrouwen, een afspraak om na zijn dood goed voor haar te kunnen zorgen, net zoals hij dat destijds voor onze moeder had geregeld. Zo kan Maud blijven wonen in zijn huis en dat geeft hem een gerust gevoel. 

 

Na het overlijden van onze moeder destijds zagen mijn broer en ik af van ons kindsdeel, we vonden het toen niet gepast om pa met lastige financiële zaken lastig te vallen. Mijn ouders hadden een langst-levenden-testament en zo konden mijn broer en ik ervoor zorgen dat pa zijn leven gewoon voort kan zetten zoals hij gewend was en hoefde hij niet te verhuizen. Hadden we ons kindsdeel toen maar wel opgeëist, denken mijn broer en ik nu vaak. Want de kans is groot dat Maud langer zal leven dan onze vader en als pa inderdaad eerder doodgaat erft niet alleen Maud zijn gehele vermogen, dan profiteren ook haar kinderen mee van het geld dat eigenlijk voor mijn broer en mij was bestemd en dat gaat ons echt te ver. Ze kan dan doen en laten met dat geld wat ze wil en mijn broer en ik moeten dan maar hopen dat er na haar dood nog iets voor ons overblijft. 

 

Mijn broer en ik hebben steeds meer het idee dat achter de lieftallige verschijning van Maud toch een gewiekste golddigger verstopt zit, eentje die pa onder druk heeft gezet om haar rooskleurige financiële toekomst veilig te stellen. Want waarom zou een vrouw van vijftig anders een relatie aan willen gaan met een man van begin zeventig, voor wie ze misschien al binnen afzienbare tijd de mantelzorger zal zijn?

 

Al een paar keer hebben we geprobeerd om dit met pa te bespreken, maar hij wil er niets van weten. Hij heeft het samen met haar zelfs al bij de notaris vast laten leggen en reageerde heel boos toen wij voorzichtig probeerden om hem op andere gedachten te brengen. Hij noemt ons inhalig en vindt dat we oud genoeg zijn om onze eigen boontjes te doppen. Daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in, maar we vinden het erg oneerlijk dat al het geld van onze ouders straks naar een vreemde gaat. Bovendien weten mijn broer en ik zeker dat onze moeder nooit gewild zou hebben dat pa een nieuwe vrouw zou treffen die achter zijn geld aan zou gaan en dat vinden we misschien nog wel het ergste.’