Franska.nl

Ik ben geneigd om te denken dat het aan de hitte lag

Want eigenlijk vond ik het maar een raar tafereel daar naast mijn auto.

Ik ben geneigd te geloven dat de temperaturen van de afgelopen week rare dingen met mensen doen. Want als het niet de hitte was, dan maak ik me toch wel een beetje zorgen. Kun je het je voorstellen? Je loopt met je zoontje van pakweg drie over straat, en opeens moet hij heel erg nodig plassen. Zodra kindjes van die leeftijd, net zindelijk en dus nog niet super getraind op ‘nog even wachten’, zeggen dat ze moeten, dan moet het ook snel. Maar zó snel?

 

Van de week liep ik naar buiten, de stoep op, waar mijn auto voor de deur geparkeerd stond. Een mevrouw stond voorovergebogen met haar rug naar me toe, precies naast mijn auto. ‘Niet schrikken!’ waarschuwde ik nog, waarop ze zich het lazarus schrok en boos achterom keek. Toch deed ze een stapje naar voren zodat ik kon instappen. En toen zag ik het pas. Wat raar dat dit midden op de stoep moest, terwijl het grasveld met bomen en struiken minder dan twintig stappen verderop was. Was het niet fijner geweest om even wat beschutting te zoeken? Een zachtere ondergrond tegen het kletteren ook? Was het überhaupt niet best wel gek om dit hier te doen? Ook al was het alleen maar voor het goede voorbeeld?

 

Als er weleens een kerel een portiek opzoekt om te plassen, mogen we daar echt wel iets van vinden. Maar als die vent als ventje van zijn moeder leerde dat het in orde is om midden op de stoep halt te houden om uitgebreid te gaan staan plassen, dan vindt hij het op zijn beurt waarschijnlijk best wel raar dat wij daar iets van vinden. Want alles wat je moeder je vroeger heeft bijgebracht, heb je immers keurig opgeslagen om daarna zelf precies zo te kopiëren. Dus als deze moeder nou de moeite had genomen om even die twintig stappen naar het struikgewas te zetten… Al was het maar omdat het daar ook nog eens aangenamer was dan op die kokend hete stoep.