Franska.nl

Ik ben boos, bang en verdrietig

 

Gisteren kreeg ik, net als de rest van Nederland, een NL-alert. Een oproep om de instructies van de Rijksoverheid op te volgen.

 

Die houden in: 1,5 meter afstand houden en thuisblijven als je ziek of verkouden bent. Zo moeilijk hoeft het niet te zijn, toch?
 

Nou, blijkbaar wel. Want de beelden die ik op verschillende media voorbij zag komen maakten me boos, bang en verdrietig.

 

Overvolle stranden, drukke boulevards, propvolle treinen, bomvolle bossen en meterslange rijen voor het Bloesempark in het Amsterdamse Bos. Maar ook moeders die vrolijk met het hele gezin boodschappen gaan doen, bootcampende groepjes in het park en grote aantallen pubers die om elkaars nek heen hangen. Jongens, waarom in hemelsnaam? Dan hadden we net zo goed een dikke middelvinger naar de zorg kunnen opsteken, in plaats van afgelopen dinsdag om 20.00 uur schijnheilig te gaan klappen. Is de ernst van de situatie nog niet tot jullie doorgedrongen? Lezen jullie het nieuws niet? Hebben jullie Rutte niet gehoord? Of koning Willem-Alexander? Het enige wat we nu met z’n allen moeten doen is afstand houden en thuisblijven. Is dat echt zo erg?

 

Dat strand is er over een paar weken of maanden ook nog wel, het bos loopt ook niet weg. Oké, voor het Bloesempark moet je misschien een jaartje wachten, maar volgend jaar wordt het ook weer lente. En staan de bomen weer in bloei. Dus alsjeblieft, blijf nou thuis.

 

Terwijl ik dit schrijf denk ik aan mijn lieve omaatje dat in het verzorgingstehuis even verderop woont. Ze ligt al drie dagen met koorts op bed ligt. Eenzaam en alleen. Hopend dat ze weer opknapt.

 
Ik denk ook aan mijn zwangere vriendinnen, die binnenkort moeten bevallen. Die bang zijn om dit in het ziekenhuis te doen, niet wetend wat ze daar te wachten staat. Die zich afvragen wanneer hun ouders, de kersverse opa’s en oma’s, hun kleine baby’tje mogen komen bewonderen.

 

Ik denk aan mijn vriendin die huisarts is en nota bene 27 weken zwanger ook nog, en met haar dikke buik overuren draait op de huisartsenpost in het ziekenhuis.
Ik denk aan een teamgenoot, tropenarts, die vanaf vandaag gaat meehelpen op de ic.

 

Ik denk aan mijn lieve vrienden wiens tweejarige dochtertje een hersentumor heeft en chemotherapie krijgt. Haar weerstand is laag, zij is extra kwetsbaar.

 

Ik denk aan mijn moeder, stewardess bij de KLM, die nu vanuit Curaçao terugvliegt met een volle kist met Nederlanders. Zodat ook zij weer “veilig” thuis zijn.

 

Ik denk aan mijn man, die slapeloze nachten heeft of zijn bedrijf dit gaat overleven.

 

Ik denk aan mijn kinderen, die hun juffen moeten missen en hun vriendjes en vriendinnetjes.

 

De tranen prikken achter mijn ogen. Ik wil schreeuwen, naar al die randdebielen die denken dat het “maar” een griepje is. Die de ernst van de situatie nog niet helemaal begrijpen, of de regels gewoon aan hun laars lappen. Alsjeblieft, blijf thuis.