Franska.nl

Zondag was ik al bang, nadat ik het ontdekte. En toen ik maandagavond – na al het geloei op de redactie aangehoord te hebben – heel voorzichtig naar buiten liep richting de auto, bleek het ontzettend mee te vallen. Ze hebben me zo bang weten te maken, die weerapps, journaals, radiomensen en code-weet-ik-wat-voor-kleur-types, dat ik het liefst vandaag ergens onder de grond zou afwachten tot die storm voorbij is.

Vanavond staat er een etentje gepland ergens in Amsterdam. En dat is al een keer verzet. Door mijn schuld. Toen ik het er maandag over had met een van de mensen die meegaat, kreeg ik als reactie: ‘Nou, ik denk toch wel dat we binnen zitten? Daar zal het toch niet waaien?’ Hum… Tja… Maar de weg er naartoe…

Slechte ervaringen gewoon

Ik herinner me nog altijd die allervreselijkste storm van 25 januari 1990. Ik was met mijn toenmalige redactie de dag ervoor afgereisd naar Schiermonnikoog voor een brainstorm. Brain-STORM… Dat is natuurlijk al de goden verzoeken. We zaten in het superknusse hotel Van Der Werff en hadden allerlei flip-overvellen op de ruiten geplakt, waar vragen op stonden en waar iedereen op ideeën kon reageren.

Naast die vellen kon je dus gewoon naar buiten kijken. Maar we waren zo in onszelf gekeerd bezig, dat we pas verbaasd opkeken toen de mensen van het restaurant ’s avonds aan tafel kwamen vertellen dat er geen vlees was, omdat de ruit door de wind stukgeslagen was en al het glas in het vlees was gevallen.

Ik zei: ‘Het waait ook altijd op die Waddeneilanden, hè?’ En vroeg me nog af, waarom ze zo slordig met die ruit waren omgegaan.

Pas toen we na het eten in de zitkamer kwamen en de TV zagen begrepen we wat er aan de hand was. Heel Nederland stond op z’n kop. Het was doodeng en levensgevaarlijk. Dus ik belde naar huis (van een mobieltje was nog geen sprake toen) maar daar werd niet opgenomen. Na meerdere keren tevergeefs te hebben gebeld, belde ik een stoere vriend van ons, die een dorp verder woont om hem te vragen of ‘ie even bij ons huis langs wilde gaan, om te kijken hoe het met m’n man was. 

Waarop hij zei dat ‘ie dat echt niet durfde, want je hoorde buiten continu sirenes en ambulances. Oeiiiiiii!!!!

Typisch geval van avondje in piepzak zitten dus…

Gelukkig kwam alles bij ons thuis goed. Al moesten er flink wat dakpannen aangevuld worden, omdat de straat bezaaid lag met brokken. Maar storm? Mij liever niet gezien. Nog even kijken hoe we dat vandaag aan gaan pakken dus. Want ik moet wel all the way van Brabant naar Amsterdam… brrrr