Iemand heeft iets liefs voor May gedaan
Help je haar zoeken wie het is?
Dus mijn geliefde vroeg of ik de kleine sleutelbos niet handiger vond. Dat was makkelijker met het uitlaten van de hond. Er was wat gehannes over en weer. Een broek die moest worden opgehesen (niet die van hem hoor, maar van een kind), een hond die met haar riem om me heen spiraalde en poepzakjes die gezocht moesten worden. Toen ik terugkwam bedacht ik: ik heb geen sleutel. Het bewuste rondje (zul je net zien dat ik een extra lange ronde had gemaakt) heb ik zeven keer opnieuw gedaan. Links gekeken, rechts gekeken. Voor het Eerste Christelijk Lyceum waren andermans poepzakjes uit de prullenbak gewaaid. Daar had ik me als medehondenbezitter verantwoordelijk voor gevoeld en ik had ze (door de mond ademend, want met hondenpoep van een ander hondje als van een ander kind, da’s toch anders) terug in de bak gegooid. Ik zal ze toch niet in de prullenbak gegooid hebben? Nee toch?
Ik sliep slecht. Straks had iemand ze gevonden en geweten dat de sleutels van ons waren. Met mijn domme hoofd had ik onze voornamen op het label geschreven. Vandaag zou ik nog een keer naar het gemeentehuis fietsen. Daar had ik weleens een prikbord zien hangen met gevonden sleutels eraan. Daarna zou ik nieuwe sloten laten aanbrengen. Dus daar ging ik.
En wat denk je? Ze hingen er! Dus iemand heeft ze gevonden en is naar het gemeentehuis gefietst. Diegene ben ik INTENS dankbaar. Als je dit leest: ik buig, dank en dans.
Door: May-Britt Mobach
