I.M. vriend W.
Het paste hem niet om met stille trom te vertrekken.
Met kerst lag er altijd sneeuw en het nieuwe jaar gingen we altijd dansend in. Het was een traditie die was ontstaan toen hij, onze vriend W., op een zomerse dag na genoeg versnaperingen had gevraagd:
‘Waarom zouden we met de kerst niet met z’n allen op wintersport gaan?’
Omdat we niet zo snel konden bedenken waarom niet, werd er kort daarop geboekt. En zo kwam het dat we jaren aan een stuk samen met onze kinderen ruim voor de kerst pakten om af te reizen naar een witte wereld van altijd lol. Altijd. Totdat mijn huwelijk sneuvelde, een stel andere vrienden ons appartement in de bergen overnamen en kerst en oud en nieuw nooit meer hetzelfde zouden zijn – wat trouwens ook gold voor onze vriendschap. Want die vriendschap verwaterde. Zonder echte reden behalve dat wij, mijn ex en ik, niet meer samen waren, waardoor we elkaar steeds minder zagen en op een dag helemaal niet meer.
Afgelopen week kreeg ik een app van mijn ex. Of ik al gehoord had dat vriend W. was overleden. Ik schrok ervan, want dat had ik niet. Ik dacht aan haar, onze vriendin, en dacht dat we haar een bericht moesten sturen, sterkte moesten wensen, haar moesten bijstaan. Dat bleek niet nodig. Ze waren niet meer samen, hij en zij, en dat was niet zijn keuze geweest naar we begrepen.
Zijn overlijden dateerde al van drie weken eerder en had zich na een ziekbed aangediend. Geen overlijdensadvertenties, geen groot afscheid. En precies dat had ik hem zo graag gegund omdat hij ondanks alles een warme plek in mijn hart hield.
De herinneringen aan hoe het was kwamen en gingen die avond en volgende dagen. Vriend W. die vooral de restaurants op de pistes blind kon vinden omdat zijn Bourgondische inslag het met afstand won van zijn sportieve aspiraties. Vriend W. die op een oud en nieuwfeest ongevraagd de microfoon van de zangeres van de band had overgenomen om een ijzersterke en oer-originele vertolking van Unchain my heart van Joe Cocker weg te geven. Vriend W. die altijd het hardst om zijn eigen grappen lachte en die elke wintersport met het voorstel kwam om te gaan kaasfonduen bij Verschrikkelijke Helga hoog in de bergen.
Lieve vriend W., mag ik je, waar je ook bent, gunnen dat je dansend het nieuwe jaar ingaat? En als het daar zo uitkomt een flink pak verse sneeuw met de kerst?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
