Franska.nl

Hun dochter was tien toen ze werd misbruikt

Sindsdien volgen de ouders de dader.

Ze was tien toen ze in 1996 werd ontvoerd en misbruikt. Het was een heldere dag, die zondag dat hun dochter vroeg of ze nog even op het schoolplein mocht gaan spelen met een vriendinnetje. Dat was maar vijf minuutjes fietsen, dus waarom niet? Maar niet veel later belden de ouders van het vriendinnetje dat ze overstuur thuisgekomen was, nadat er op het schoolplein een man was geweest die had gevraagd naar een telefooncel. Hun dochter was bij de man ingestapt toen hij vroeg of ze hem de weg even wilde wijzen.

 

Er wordt rondgereden en geroepen en binnen no time staat de oprit vol politiewagens. Alle agenten in de omgeving zijn opgetrommeld, ook die met verlof.

 

En dan, het is inmiddels negen uur ‘s avonds, gaat de telefoon en vraagt hun dochter, die duidelijk gesouffleerd wordt, om tienduizend gulden losgeld. Waar het geld vandaan is gekomen, Joost mag het weten. Feit is dat het er in een handomdraai ligt en dat er daarna geen instructies volgen over waar het losgeld te overhandigen of neer te leggen. Tien uur, niks, elf uur, niks. Maar om half twaalf kleppert de brievenbus zoals hun dochter altijd met de brievenbus kleppert omdat ze niet bij de bel kan. Ze heeft zijn onderbroek aan. Want ja, vertelt ze, in haar broek geplast. Of zij dan nog weet waar ‘hij’ woont, wil de politie weten. En inderdaad weet ze zijn huis feilloos te wijzen zodat ‘hij’ kan worden ingerekend.

 

Eind goed, al goed? Het meisje wordt nooit meer wie ze was. Die middag in 1996 verliest ze haar onschuld en haar jeugd en trekt ze een muurtje om zich heen dat, tot op de dag van vandaag, nooit meer wordt afgebroken. Vijfentwintig jaar later zijn de wonden van wat er zich die middag afspeelde nog steeds niet genezen. Niet voor het meisje, niet voor de ouders.

 

Die laatsten volgen sindsdien de berechting van de man die dit op zijn geweten heeft. Hij kreeg twee jaar met tbs. Elke zitting wonen ze sinds de dag van de veroordeling bij. Eerst omdat ze de man in de ogen wilden kijken, wilden zien of hij berouw toonde. Later, toen zijn tbs-traject gestart was, om zich ervan te vergewissen dat hij verlenging kreeg. En dat kreeg hij tot op de dag van vandaag. Elke twee jaar is er een zitting waarop de rechters daarover oordelen en elke keer kunnen ze na afloop een kopje koffie op de goede afloop drinken.

 

Inmiddels kennen ze zowel de man als het tbs-systeem als hun broekzak. Een kwart eeuw wordt de man, zelf ook slachtoffer van misbruik, van de ene naar de andere behandelaar doorgespeeld en van de ene naar de andere kliniek overgeplaatst. Alle diagnoses die denkbaar zijn, kreeg hij in de loop der tijd al opgespeld. Hij is ouder geworden, valt hen op. Magerder ook sinds zijn laatste overplaatsing naar de kliniek waar hij vorig jaar zijn vijftigste verjaardag vierde met slingers en taart. De vriendelijke krullenbol van zesentwintig die hun dochter op een zondagmiddag van het schoolplein plukte, die is niet meer. Net zomin als het onschuldige meisje dat hun dochter was.

 

Bron: NRC