Hoezo ken ik de weg niet in m’n eigen dorp?
In de auto, op weg naar de garage had ik mooi de tijd om eens even lekker met Anita (je kent haar wel) te bellen. (Wat heb ik het de laatste tijd trouwens vaak over m’n auto…) Dus ik waarschuwde haar even, voor als ze misschien onverklaarbare geluiden zou horen: ‘Ik zit in de auto en ik zit een boterham te eten, want ik had nog niet ontbeten’. Dat ze even begreep wat zich aan de andere kant van de lijn afspeelde.
We hadden natuurlijk van alles te bespreken. Elkaar al zeker een week niet gezien, nou, dan weet je het wel. M’n garage is in Breda, normaal rijd ik altijd de andere kant op richting Amsterdam. En waarschijnlijk daardoor wist ik ineens niet meer welke kant ik op moest. Verwarring. Ik zeg tegen Anita: ‘Wacht! Nou weet ik verdorie in m’n eigen dorp ineens de weg niet meer’. Dat was ook weer overdreven dus ik herstelde en zei: ‘Nou jaaa. Ín, het is wel net búiten het dorp. Toch minder erg. Waarop Anita zei: ‘Maar je doet ook wel veel dingen tegelijk nu. Eten, bellen, rijden.
Jaja, alsof dat niet kan zeg… Terwijl ik nota bene altijd zo nodig grappen moet maken over mannen die niet kunnen multitasken en ze dan verwijt dat ze nog niet eens kunnen kauwgom kauwen en fietsen tegelijk. Maar dit zou toch moeten kunnen. Heb ik altijd al gedaan. Bellen, eten, rijden, kom op zeg. Volgens Anita was dat vroeger toch echt anders, want toen hadden we nog geen telefoon in de auto en was ik ook nog eens 30 jaar jonger. …
Uh…ik denk dus gewoon maar dat ze gelijk heeft. Anders ligt het aan mij. En m’n leeftijd. En daar geef ik voorlopig dus nog even niet aan toe. Mooi niet.
Door Franska
Fotografie: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
