Franska.nl

Hoewel we elkaar uit het oog verloren, denk ik wel nog soms aan haar

 

Dat overkwam me van de week weer toen ik in het NRC las over ernstige misstanden in zorginstellingen.

Ze zong in een koor waar ik ook in zong en wat we, behalve het levenslied, met elkaar deelden was openhartigheid en dat we van ons hart geen moordkuil maakten. Hoewel ik haar na mijn tijd in dat koor nooit meer ben tegengekomen moet ik nog wel soms aan haar denken. Dat overkwam me van de week weer toen ik in de NRC las over ernstige misstanden in zorginstellingen.

 

Een van haar twee kinderen was in elk denkbaar opzicht zwaar gehandicapt en ze werd in die dagen zichtbaar verteerd door de zorgen over haar jongen. Ondanks een traplift en ondanks allerlei andere hulpmiddelen in huis ging het niet meer, vertelde ze over haar thuissituatie. Zij kon haar kind lichamelijk niet meer handelen. Hij was haar letterlijk boven het hoofd gegroeid en aangezien zijn vader (toen nog haar man, inmiddels lang en breed haar ex) drukker was met andere zaken dan met zijn thuis, stond ze er vrijwel altijd in haar eentje voor. In de periode dat we samen zongen was voor haar ook de tijd gekomen om zich te gaan oriënteren op zorginstellingen. Er was geen andere optie meer dan haar jongen elders onder te brengen en haar grootste zorg daarbij was misbruik. Ze had er al veel te vaak over gehoord, over misbruik en mistoestanden in zorginstellingen en het was niet alleen de gedachte dat haar zoon niet bij machte was om zich te verdedigen, die haar tergde. Want mocht het hem overkomen, dan zou hij niet eens in staat zijn om het zijn moeder te vertellen en dan hoopte ze maar dat ze de signalen kon opvangen, mochten die er al zijn.

 

Van de week las ik over de stuitende en volstrekt niet te bevatten praktijken bij een kleinschalige zorginstelling in een idyllisch verbouwde boerderij in het Oost-Groningse Wedde. Een boerderij die vanaf de weg zo doodnormaal had geleken en die gelegen tussen groene akkers en omgeven door rust, ruimte en vooral weinig prikkels, de ideale plek voor kleinschalige zorg had geademd. Wat niemand kon bevroeden is dat de tien bewoners met verstandelijke of meervoudige beperking achter de okergele deuren van die antroposofische zorgboerderij lichamelijk en geestelijk werden mishandeld. De praktijken die op deze zieltjes werden losgelaten zijn te erg om hier te herhalen. En toch staan deze wantoestanden niet op zichzelf.

 

Zo moet een grote jeugdzorginstelling in het Friese Kortehemmen, waar jaarlijks honderd jongeren behandeld worden, deels stoppen omdat minderjarige jongens seksueel misbruikt werden door de medewerkers. En afgelopen week besloot de Groningse gemeente Eemsdelta een zorgboerderij voor dementerende ouderen in Holwierde te sluiten nadat medewerkers spraken van een angstcultuur en seksuele intimidatie. Hoewel vaststaat dat misstanden bij zorginstellingen vaker voorkomen, ontbreken de cijfers over het totale aantal incidenten vanwege een versnipperd toezicht op de instellingen.

 

Het zal je kind maar wezen, dacht ik. Waarna ik me afvroeg hoe het met die ene zoon van mijn koorvriendin van lang geleden zou zijn. En met haar en haar slapeloze nachten. Want als ik al een knoop in mijn maag krijg van een dergelijk krantenartikel, kan ik alleen maar hopen dat het haar ontgaan is.