Hoe wij 50plussers zwelgen in de moderne tijd
Toen de tv nog 2 kanalen had. En de melkboer nog langs de huizen reed met paard en wagen. En je in weer en wind op de fiets naar school moest.
Toen is zeker niet beter dan 2020. In gesprek met je zoon van 24 krijgen deze moderne tijden nog meer glans.
Converseren met een millennial leidt vaak tot grappige, opzienbarende en melancholische inzichten. Mijn zoon was het fietsen zat. Elke dag vanuit de stad naar het CS, elke zondag naar ons dorp, zijn tochtje naar de voetbal, vrienden in een dorp ver weg. Een scooter moest er komen en eigenlijk nog dezelfde dag. Ik zeg het niet meer hardop, maar vroeger moesten we – of we wilden of niet – op de fiets overal naartoe. Wat zeg ik: je mocht al blij zijn dat je een fiets had! Altijd door weer en wind.
Een brommer was in onze tijd een nagegoeg onbereikbaar ideaal, net zoiets als wereldvrede, wat toen ook veel opgeld deed. Mijn vader lachte me gewoon keihard uit als ik om een brommer vroeg.
‘Jongen, je hebt vier broers en twee zussen, waar moet ik het geld vandaan moet halen?’ Mijn zoon had geroepen: bij de bank, gewoon lenen. De Tomos kwam er uiteindelijk wel, maar daar had ik intussen heel veel bier uit eigen mond moeten sparen. Mijn pa legde dan met veel pijn en moeite het laatste honderdje erbij.
De huidige belevingswereld van mijn zoon verhoudt zich met die van mij vroeger, de jaren 60, zoiets als Venus met Mars. Maar gek genoeg komen we steeds meer bij elkaar. Internet en mobiel, kortom, digitaal leven, is voor hem een vanzelfsprekendheid, maar voor mij ouwe knakker net zo. Vanuit mijn luie stoel maak ik met een paar clicks zijn huur over. Ik Google me gek. Ik bestel steeds vaker spullen online, zoals pas geleden nog een nieuwe fiets en een elektrische step. Vroeger had ik ook een stepje. Heerlijk ding. Nu elektrisch, hilarisch toch? En al die apps? Wtf man, superhandig allemaal. Tv kijken op je mobiel!
Ik lach me ook gek met mijn abo’s op Amazon en Netflix en heb keuze uit honderden films en series. En allemaal te bekijken op een joekel van een 4k Ultra High Definition tv met ‘kromming’ voor optimaal kijkgenot.
In 1965 zat ik met 35 andere kleuters uit de straat naar een veredeld konijnenhok te kijken met een beeldbuis van 15 bij 15 centimeter. Naar Pipo de clown en Mammaloe.
‘Ik heb nou een nieuwe app…’
Af en toe is het tijd voor een kort college. Dan droom ik mij weer even autobio terug naar de jaren 60 en 70. Hij begrijpt nog steeds niet hoe wij ooit konden leven zonder mobiel, zonder online te zijn. ‘Hoe spraken jullie dan af?’ Ik: ‘Niet. Ja, je kon bellen vanuit een telefooncel om iets af te spreken. Maar dan moest je al het geluk hebben dat er iemand thuis was. Maar de spontane ontmoeting met een vriend of vriendin op het strand of in de kroeg was juist ontzettend leuk. He, jij ook hier! Ja, goed man, je loopt wel net Koos mis, die is al naar huis. Zo ging dat toen.’
Het zal u niet verbazen. Inmiddels heeft mijn zoon natuurlijk zijn scooter. Ik moest er 3 jaar op wachten, hij slechts 3 dagen, want oma ‘vindt hem zo’n leuke en lieve jongen’ en deed hem een schenking van haar spaargeld. Meneer tuft nu rond op een scooter van 2700 euro. Ja, mensen de tijden veranderen.
Wat ik dan wel weer leuk vind, is dat hij op zijn studentenkamer de vuile vaat nog met de hand moet doen en ik die van mij lekker in de vaatwasser gooi. Dat zal hem ‘leren’ en verschil moet er zijn…
