Hoe kun je?
Zo’n bericht dat je niet los laat. Hoe kun je? Wat drijft je? Een vrouw die haar kind (van drie, van drie!) achterlaat op een vol perron op Amsterdam Centraal. Ik denk meteen aan het boek dat mijn moeder me vroeger voorlas. Van de kleine Sjang. Het waren de jaren zeventig waar adoptie veel vaker voorkwam dan nu. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen en nam hem mee uit winkelen. Kleine Sjang kreeg een nieuwe jas. Te groot. Maar dat gaf niet had zijn moeder gezegd. En ook nieuwe schoenen. Ook een maatje te groot. Was ook geen probleem, zei zijn moeder weer. Ze haalde haar hand door zijn haar en kuste hem op zijn voorhoofd. Was het langer dan anders? Hij dacht van wel. Ze gaf hem haar portemonnee. Even vasthouden, kleine Sjang. Mama moet even terug naar de winkel. Mama zou zo terug zijn. Sjang wachtte en wachtte. Maar mama kwam nooit meer.
Kleine Sjang kwam terecht bij een Amerikaanse militair die hem mee naar huis nam. Naar zijn vrouw. Samen vormden ze een nieuw gezin. Maar hoe gaat het met dit jongetje? Hij is meegenomen, maar hij praat niet. Zal hij dit ooit vergeten? Zal dit hem vormen? Het laat me niet los.
Dezelfde dag lees ik een ander bericht. Een homo-echtpaar in België moet hun kind afstaan. De biologische moeder heeft zich bedacht. Na vijf dagen stond ze haar kind formeel af aan de twee mannen en nu, vijftien maanden later, eist ze haar kind terug. Ik vel geen oordeel. Een moeder is een moeder. Maar triest vind ik het wel. En ben ik een hele rare als ik hoop dat de peuter van het station een warm huis vindt bij het Belgische stel? Die zullen hem nimmer alleen in de kou laten staan, zo lijkt me.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
