Hoe ik over de toekomst van Flo denk?
May houdt haar handen niet meer voor haar oren als mensen haar deze ‘onbeleefde’ vraag stellen
‘Misschien een beetje onbeleefd, maar…’ Ik loop mijn ochtendrondje met Monti als ik C. tegen het lijf loop. De hond van C. is van hetzelfde ras als Monti en ook nog eens exact even oud en dat schept een band. Als ik C. ’s ochtends tegenkom, moet ik daarna altijd enorm haasten omdat we minstens tien minuten van onze schaarse ochtendtijd staan te verkletsen, maar dat hebben we er met liefde voor over. Er zijn weken dat we exact hetzelfde uitlaattijdstip en rondje lijken te hebben en soms zien we elkaar pas na maanden weer, zoals nu.
Voorzichtig polst C. hoe ik over de toekomst denk. Ik weet dat ze de toekomst van Flo bedoelt. Ik haal mijn schouders op, mompel iets over een bal die ik lekker vooruit schop en zeg allemaal heel onvolwassen dingen als we’ll cross that bridge when we come to it. Ergens heus wel wetend dat dit niet verstandig is. Ze vertelt over een podcast die een kennis van haar maakt. Weggestopt, heet ie. En zij kampte met hetzelfde euvel. ‘Kijk maar of je het wil beluisteren, maar ik denk dat je het troostrijk zal vinden.’ Ze zegt het met zorg en warmte. Toch luister ik niet.
We zijn een jaar of twee verder. Zoveel verder dat ik niet meer mijn handen voor mijn oren houd als mensen me deze ‘onbeleefde’ (dat zeggen ze er zelf meestal bij, ik vind dat niet hoor) vraag stellen. Wat is goed? Flo tot haar veertigste bij ons thuis houden en haar dan, als wij als ouders dood of dement zijn, alleen in een huis laten wonen? Of nog erger: haar zusjes opzadelen met het probleem? Dat lijkt me onverstandig. Bovendien, als ik heel eerlijk ben: houd ik dit nog dertig jaar vol? Elke avond Flo in mijn bed, elke dag dezelfde vraag vierhonderd keer beantwoorden, elke dag een wondje op mijn hoofdhuid omdat Flo rust vindt in het pluizen van mijn haar? Elke dag afwachten hoe haar bui is en daar mijn programma op aanpassen? Dus ik zet mijn eerste stapje, de podcast Weggestopt beluisteren.
Ik installeer me op een bedje bij het zwembad. We zitten midden in de meest dramatische vakantie ooit. Flo slaapt al weken niet, houdt me wakker en is verdrietig. Een goed moment om eens na te denken over de volgende stap. De stem van Elise van der Velde is zacht en warm. Het voelt of ik haar ken als ze vertelt over de zwangerschap, hoe ze jaren ontkende dat er iets was met haar kind. Hoe ze de mensen in het ziekenhuis die ‘wat een kleintje’ zeiden als ze haar zoon Ties zagen wel wat wilde aandoen. Hoe ze jaren ploeterde om Ties aan het lezen te krijgen, ervan overtuigd dat er een hoogbegaafd kind in hem huisde. Hoe ze daar nu om moet lachen. Om zichzelf. Hoe ze houdt van zijn geluidjes, zijn liefde, hoe leuk hij is, hoe mooi zijn haar. Maar ook: hoe zwaar. Letterlijk loodzwaar. In zes afleveringen gaat ze op zoek. Op zoek naar een thuis. Een thuis voor Ties.
Aflevering zes afluisteren vond ik eng. We weten niet of er een plek gevonden wordt. Het kan een open einde hebben, maar ik heb al gehoord van anderen die de podcast wel durfden te beluisteren dat Ties niet meer thuis woont. Ik beluister hem in de auto. De aflevering heet ‘Ik leef niet meer voor jou’. Ik dacht steeds aan de zin uit het lied Margherita: ‘Hoe vertel ik iemand dat de wereld niet meer rond is, dat de vogels niet meer vliegen, dat de zon niet langer schijnt?’ Ik voel het verdriet van Elise terwijl ik over de A9 van Amsterdam naar Haarlem rijd.
Thuis zoek ik Elise op Instagram op. Het gaat goed met Ties. Hij wil inmiddels wel op bezoek komen thuis, maar slapen, dat doet hij op zijn nieuwe plek. Ik zie Elise reageren op vrouwen zoals ik. Moeders die de stap nog moeten nemen. Je kunt het, zo schrijft ze. Het voelt alsof Elise de grote oversteek over die woeste oceaan al heeft gemaakt en nu uitrust op een plek waar het leven heus nog steeds zwaar en ingewikkeld is, maar wel beter. Voor iedereen. Ooit zal ik naast haar zitten en ook hartjes zetten bij reacties van vrouwen die nog moeten en hun teen voorzichtig in het koude water dopen omdat ze nog niet durven springen.
Ooit ben ik daar. Maar nu, nu nog even niet.
Weggestopt is de mooiste podcast die ik beluisterde. Ik kan hem je van harte aanbevelen.
Door: May-Britt Mobach
