Franska.nl

Tenminste, zo zag ik dat altijd. Leek me handig om dat zo te houden. Tot nu dan, want ineens word ik min of meer gedwongen (door mezelf) om na te gaan denken wat er toch met me aan de hand is. En ik ben niet zo van het denken. Meer van het doen. Nou jaaa. Wel denken natuurlijk, maar over mezelf… mwa… echt niet mijn ding.

Het begon met het idee dat ik de vakantie in juni naar Finland maar moest vergeten. Ben ik dus dagen bezig geweest met het plannen van een route, reis met boten, met de auto, hotels, afspraken met vrienden en het boeken van ‘ons’ huis daar. Via Duitsland, Kopenhagen, Zweden en Stockholm naar onze vaste stek aan een van de 188.000 meren van Finland. Zelfs een paar restaurants had ik maar vast gereserveerd. Ja ja, controlfreak. Ik weet het.

Toen ik er aan de telefoon over zat te miepen tegen m’n zus, omdat ik het nu dus weer allemaal af kon gaan zeggen, zei ze dat als ik toch bezig was, ik die vakantie in september naar Italië ook meteen maar beter kon afzeggen. Daar werd ik toch even niet zo’n klein beetje chagrijnig van. Ik moest namelijk eerst nog even wennen aan dat idee om Finland te laten varen. Intussen begin ik echter zelfs al te twijfelen over onze vakantie in 2021 naar Italië in september. Als dat vaccin zo lang op zich gaat laten wachten… En toen raakte ik in een soort dip. Italië missen, dat wil ik gewoon echt niet. Ik verheug me altijd zo ontzettend op die septemberweken.

Ik realiseerde me ineens dat er maar drie weken per jaar zijn waar ik echt naar uitkijk. Drie weken Italië. Drie van de tweeënvijftig. Tijd om eens goed na te denken over m’n leven. Want dat gaat toch eigenlijk best ver.

Weet je wat? Ik ga aan de mindfulness

Wááát? Ik? Mindfulness? Nou ja… mindfulness ‘light’ dan. En dat komt doordat ik al het nieuws volg,  alsof m’n leven ervan afhangt. Helpt helemaal niks, totdat ik dit las. Ik vond het een helder verhaal. Weten dat je je beter kunt focussen op de dingen waar je wel invloed op hebt, is alvast een goeie om in je achterhoofd te houden. Ook weer niet alles loslaten, want je moet wel je verstand blijven gebruiken natuurlijk. En als ik het spoor even kwijt dreig te raken, denk ik nu aan dit: wat zijn de drie dingen die ik nu voel (de zon schijnt, het is lente, fijn dat ik een tuin heb), de drie dingen die ik hoor (vogeltjes, leuke muziek en een hommel die tegen het raam tikt), en de drie dingen die ik zie (lekker eten dat ik sta te maken, een mooie bos tulpen met ranonkels op tafel en het zaad dat nog de tuin in moet). 

En het helpt! Klaar met het zelfbeklag. Want als het missen van wat vakanties het grootste probleem was, waren we nu spekkoper.

Er zijn ergere dingen

Heel verdrietig ben ik over het feit dat een vriendin van me is overleden in een verpleeghuis. En dat we de begrafenis op afstand moesten meemaken. Niet zelf de bloemen neer kunnen leggen… kaarsje branden en allemaal haar afscheidsmuziek opzetten thuis. Allemaal op hetzelfde moment. Waren we toch in gedachten bij haar.

Maar daar ben ik ook de enige niet in

Het zijn barre tijden, laten we er met z’n allen het beste van proberen te maken. Veel meer kunnen we niet doen. En leven in het nu. Het werkt. Ik wens je een goede week.

Liefs 

Franska