Franska.nl

Op de redactie waar ik nu werk is de parkeerplaats afgesloten met een hek dat om half zeven automatisch dicht gaat. De voordeur van het gebouw gaat om half zes dicht. Dan kun je er wel uit, maar niet meer in.

Die dag had ik later gewerkt. Om kwart voor zeven liep ik de deur uit, stapte in de auto en stond toen voor de gesloten poort. Om die te kunnen openen, bel je een nummer en dan gaat de poort vanzelf open. Maar wat bleek: mijn telefoon zat niet in mijn tas. Die lag nog op mijn bureau. 

Een minuut later stond ik voor de gesloten voordeur. Een sleutel heb ik niet, dus ik kon er niet in. Ik wist dat er nog een collega binnen was, maar ik had geen telefoon, dus bellen ging ook niet. En om nou te gaan staan roepen naar de eerste verdieping van een nagenoeg verlaten kantoorpand… Ik had niet de illusie dat iemand me zou horen. 

Er zat niets anders op dan te wachten tot er vanzelf iemand naar buiten zou komen. Gezien het tijdstip en het aantal auto’s op de parkeerplaats, leek ook dat redelijk kansloos. Ik sprak mezelf moed in: gelukkig was ik niet de allerlaatste die het pand verliet, het was een kwestie van geduld.

En toen kreeg ik – vind ik zelf – een geniale inval. Ik had weliswaar geen telefoon, maar wel een laptop. Met een beetje geluk kon ik bij de voordeur het signaal van de wifi oppikken en een mail sturen of met Facetime bellen. Het zag er vast vreemd uit, een vrouw die haar laptop tegen de deur houdt en ondertussen een programma aan het installeren is (ik gebruik nooit Facetime), maar het werkte. 

Een paar minuten later kwam mijn collega – samen met nog drie mensen die natuurlijk dat moment hadden uitgekozen om het pand te verlaten – met mijn telefoon naar beneden. Gered! Voortaan check ik dubbel of ik echt mijn telefoon bij me heb, als ik de deur uitga.