Hippe dingen die zijn gejat van de 50-plusser
Elke nieuwe rage (kleding, audiovisueel, entertainment) valt terug op iets van onze generatie. Het is om gek van te worden. Een Falder tirade.
Afgelopen week gaf premier Rutte weer een ijzingwekkend vooruitzicht voor de komende dagen. Alles gaat dicht. Kerst wordt klote. Dat is een beetje de samenvatting van het geheel. Waar ik in het begin van de coronacrisis nog vastgelijmd zat aan de televisie, voor het historische moment: de premier spreekt ons toe uit het torentje – was ik dit keer totáál afgeleid. Ik waste een appel, ruimde de keuken op, reageerde op lang genegeerde vrienden, en maakte een beginnetje aan mijn belastingaangifte. Alles terwijl Rutte op een nieuwe manier vertelde wat al sinds maart de boodschap is: houd je aan de maatregelen, we zijn er klaar mee. Waar een toespraak vanuit het torentje allemaal niet goed voor is.
Na de toespraak kreeg ik een visioen. Spoedig zullen er weer lijstjes komen. Lijstjes vol met hippigheden. De béste podcasts voor de millenial. De beste oude shows op Netflix. De nieuwe modetrends voor tijdens de lockdown. In andere woorden: het herkauwen van dingen die vijftigplussers al jaren geleden leuk vonden.
De originele podcaster
De podcast is inmiddels hét toppunt van hipheid. Elke semi-bekende Nederlander lanceert er eentje. Er is een cyclopenhand vol half-bakken interviewprogramma’s, waar uitgehangen beroemdheden langskomen, niet omdat ze zo in de belangstelling staan. Maar omdat ze blij zijn gewoon nog eens gevraagd te worden. Kranten denken ook met de tijd mee te gaan, en ook wat jonger publiek mee te pakken, door het nieuws dat al een dag op de site stond nog eenmaal op te dreunen in audiovorm. Dit zodat bebaarde twintigers op een bakfiets hun nieuws op een ‘revolutionaire manier’ kunnen binnenkrijgen. Het allerergste is echter de comedy podcast. Dit is de laagste gemene deler voor ‘komedianten’. Cabaretiers die vogelvrij zijn verklaard, verstoten zijn door alle omroepen en door achtenswaardige theaters niet eens in de buurt van een podium worden getolereerd, die zelfs op familieverjaardagen geen toespraken mogen geven, dat zijn de Toon Hermansen die een carrière in de podcasts ambieren.
Podcasts zijn podjandorie gewoon gedigitaliseerde radioprogramma’s. Wie nu revolutionair denkt te zijn moet War of the Worlds eens terugluisteren. Dat is zelfs voor mijn tijd!
Helaas. Het eindigt daar niet. De vorige lockdown zagen we ook dat men onze oude televisie-programma’s weer ironisch leuk gaat vinden. Alle seizoenen van Jiskefet verschenen tijdens Lockdown 1 op Amazon Prime. En de hype stond op als Lazarus. Jiskefet werd een internetrage, de kranten besteedden er weer aandacht aan, en de puistige pubergespuis dat in mijn huis woont had het lef aan mij te vragen of ik Jiskefet al gezien had.
Natuurlijk, het is in principe niet zo erg dat de jeugd een geweldige oude serie waardeert, maar het gaat om de manier waaróp. Want zie je, hipsters vinden Jiskefet niet zomaar leuk, ze vinden het ironisch leuk. Het is zó vintage. “Dit zou nu echt niet meer kunnen”. Het is bijna een statussymbool. Ze kijken jiskefet, en zetten daarna spottend Spanish Heart van Gerard Joling op.
Gelukkig gaan ze soms ook wel de fout in. Zo was een aantal jaar geleden het stokoude Married with Children helemaal de blitz (zegt men dat?). Daar trapten ze mooi in! MwC (zoals de kenners zeggen) was al toen het uitkwam verschrikkelijk oubollig. Wíj keken dat uit ironie. Hebben we ze mooi te pakken.
Dit keer zónder Gordon
Mijn excuses voor de tirade. Ik zal er eind aan breien. Als ik ontketend word, dan schrijf ik tot in de kist over alle hippe dingen die afkomstig zijn van ons. Mijn rustplaats heeft wifi en een paar stopcontacten.
Nog een paar dan.
Danny Vera, die nu met het Americana equivalent van (weer) Gerard Jolings Spanish Heart nota bene op nummer 1 staat in de top 2000, heeft al zijn inspiratie van de outlaw country out de jaren ’60 en ’70. Douwe Bob? Ongeveer hetzelfde. En wie in mijn bijzijn een nummer van Waylon opzet is dood voor mij.
Dan zijn er nog al die bandjes die eindeloos de jaren ’60, ’70 en ’80 herkauwen. Bandjes die al vanaf één gitaarakkoord van Paul McCartney met 1-0 achterstaan. Maar, ze zijn jong. Ze hebben een platte buik. En kijk nou! Die jongen heeft franje aan zijn lichtbruine suède vest! Hip hoor.
Heeft u weleens van schaken gehoord? Het was helemaal weggeëbd de laatste jaren. Kennelijk was er alleen een topmodel in een Netflix-serie nodig om het weer hip te maken. Wie had dat gedacht.
Heb je weleens een twintigjarige meid op een festival gezien? Die is vlak voor vertrek in de Woodstock-verkleedkist van haar moeder gevallen en is er met honderd nieuwe instagram-volgers uitgekomen.
