Hij is van top tot teen één bonk pijn
En ik weet niet wat ik moet doen.
Wat een geluk dat ik thuis kan werken
Thuiswerken, dat leek me de hemel op aarde. Ik had er een beeld bij: ik in mijn joggingbroek met mijn laptop op de bank. Tussendoor buiten een boterhammetje eten, even met de hond wandelen. Lekker vroeg beginnen, lekker vroeg klaar. Wat wil je nog meer?
Dus toen ik een baan kon krijgen waarbij dat mogelijk was, greep ik die kans meteen aan. De eerste weken genoot ik van de vrijheid, het gevoel dat er niemand op je vingers kijkt of checkt of je wel exact om half negen aan het werk bent. Ik maak heus wel braaf mijn uren, maar waar en wanneer ik zelf wilde. Heerlijk. Die ene keer dat ik achteraan mag sluiten in de files richting Randstad voelt dan als een gezellige afwisseling. Muziekje aan en wachten tot ik op mijn bestemming arriveer.
En toen werd Rob ziek.
Het begon met zijn knie. Slijmbeursontsteking. We plaagden hem er nog mee (een man is bij pijn altijd veel dramatischer dan een vrouw. Toch?). Maar het bleef niet bij zijn knie. Het leek wel of de ontsteking zijn hele lichaam doorging. Zijn knieën, heupen, schouders, alles deed pijn. Zijn handen werden helemaal dik, Rob kon niks meer. Ik moest hem helpen aan- en uitkleden, hem overeind hijsen als hij van de bank af wilde, en hem voeren (mijn grapje: “en hier komt het vliegtuigje” vond hij niet echt grappig). Koffie dronk hij met een rietje, omdat hij zijn beker niet vast kon houden. En zelfs voor zijn kleindochter, waar hij helemaal gek op is, kon er maar een klein lachje af.
Ik deed mijn best om zoveel mogelijk voor hem te doen, maar ik kan maar zo weinig. Hij is één brok pijn en ik heb geen idee hoe ik moet helpen. Ik hoef hem maar aan te raken en hij krimpt ineen van de pijn. Ik maak warme kruiken en koude kompressen (geen idee wat het beste is), talloze kopjes koffie, klop de kussens in zijn rug op en maak grapjes terwijl ik het liefst heel hard om hem wil huilen.
Ineens was thuiswerken geen luxe, maar een geschenk uit de hemel. Ik heb geen idee hoe we het anders hadden moeten doen. Met medicijnen worden de ontstekingen nu onder controle gehouden, maar zodra hij daarmee stopt, is het terug. De dokter denkt aan acute reuma, we wachten de uitslag nog af.
Momenteel zijn we terug bij af: de meeste pijn is weg, alleen de knie, waar alles mee begonnen is, speelt nog op. En daar zijn we voorlopig heel blij mee.
