Franska.nl

Het zal je kind maar wezen

Stel: je bent tbs’er – waarmee ik bedoel dat je je aan de patiëntkant van het systeem bevindt.

Stel: na jaren van intensieve therapie en beoordelingen komt de dag dat je met begeleid verlof mag. Met een behandelaar aan je zijde mag je terug de echte wereld in om weer te wennen aan hoe het was en hoe het straks moet. En dan, na nog weer wat beoordelingen over je functioneren verder, komt de dag dat je behandelaars je op onbegeleid proefverlof sturen. Opgetogen stapt je ’s ochtends op de trein die je naar je gabber van vroeger brengt. Opgetogen neem je even later een biertje. Als vanouds en alsof er niets gebeurd is. En dan vergeet je de tijd.

 

Tot nu toe gold er een schorsing van een jaar voor tbs’ers die zich niet aan hun afspraken hielden door bijvoorbeeld te laat van proefverlof terug te keren. Die sanctie is niet meer. Wie de tijd vergeet mag rekenen op ‘maatwerk’: je behandelaars mogen zelf bepalen wat de consequenties zijn. De minister heeft hiertoe besloten omdat de Inspectie van Justitie en Veiligheid van mening is dat er moet worden ingegrepen in het tbs-systeem. Reden? De druk op behandelaars is onverantwoord groot en dat komt onder meer door veel te veel regels.

Ik moest het twee keer lezen.

 

Want mijn eerste gedachte was dat het voor behandelaars toch echt minder tijd zou moeten kosten om laatkomers zonder pardon een jaar huisarrest te geven dan erover te gaan zitten vergaderen om tot maatwerk te komen. Maar er is hier meer aan de hand, aldus de inspectie. In tbs-land is er behalve een teveel aan regels namelijk ook sprake van volle klinieken en een gebrek aan personeel. Er stromen meer patiënten in dan er bedden zijn en dat tekort kan worden weggewerkt door ‘in de doorstroom te voorzien’. Ofwel: tbs’ers moeten verder kunnen in het behandeltraject, wat in de praktijk wil zeggen dat er na begeleid en onbegeleid verlof ‘geoefend’ gaat worden buiten de hekken van de kliniek. 

 

Stel: je bent de vader of de moeder van een kind dat door toedoen van een tbs-patiënt een levenslang trauma opliep – of erger. Op een dag komt je ter ore dat de man die dit op zijn geweten heeft zich niet op tijd heeft gemeld in zijn kliniek – of erger. En dan hoor je dat zijn behandelaars toch van mening zijn dat hij volgende week weer gewoon de trein naar zijn gabber van vroeger mag nemen.
Natuurlijk heb je dan geen boodschap aan een tekort aan bedden en behandelaars en de noodzaak van doorstroom en uitstroom in de klinieken. Je doet gewoon geen oog meer dicht!

 

Bron: Trouw