Het was een prachtig gesprek
We zien elkaar niet vaak, ik denk dat het nu misschien wel anderhalf jaar geleden was. Maar altijd als we elkaar treffen levert het mooie gesprekken en inzichten op.
Vriendschappen zijn er in alle soorten en maten. Natuurlijk zijn er de vriendschappen die gebaseerd zijn op gedeelde omstandigheden: je zit op dezelfde school (of je kinderen zitten juist op díe school), je bent collega’s of staat op dezelfde camping. Deze vriendschappen verwateren meestal als de omstandigheden veranderen. Zoiets wordt overigens ook pijnlijk duidelijk na een scheiding. Het viel me vies tegen wat er overbleef van de sociale cirkel waar ik meerdere decennia zo in had geïnvesteerd.
En dan zijn er ook de vriendschappen die boven die omstandigheden uitstijgen. Waar je allebei de moeite blijft doen om het contact te houden, ook al woon je aan de andere kant van het land (of van Europa of nog verder). Je stapt al heel snel weer in de oude herinneringen, oude gewoontes en ook in de oude rollen.
En dan heb je de mensen van wie het eigenlijk helemaal niet logisch is dat je elkaar blijft zien. Omdat je feitelijk nooit lang in dezelfde omstandigheid hebt gezeten. Omdat het toeval was dat je elkaar trof, maar waar je beiden meteen een verbinding herkent. En je niet verschillender kunt zijn aan de buitenkant. Zo is het ook met deze man. We wonen in andere landen, hebben een ander geslacht, beroep, leeftijd, religie. En hoewel we allebei vanwege ons werk zichtbaar zijn voor het publiek, doen we dat op andere gebieden en manieren. Op het oog niets dat ons bindt. Behalve dan de manier waarop we tegen het leven aankijken. ‘We zijn veel meer hetzelfde dan ik dacht’, zei hij toen ik hem onlangs trof en we ons gesprek aan het afronden waren.
Je komt denk ik een paar keer in je leven mensen tegen die iets komen brengen. Hij is er voor mij eentje van. Ik heb buitengewone bewondering voor hoe hij zich door het leven beweegt. Hoe hij ruimte maakt voor bewustzijn en ontwikkeling. Zowel bij zichzelf als bij zijn naasten en zijn omgeving. Met tedere vastberadenheid. Hij scherpt mijn geest. Altijd. En volgens mij ik ook de zijne. ‘Ik lees je columns over je verhuizing naar Mallorca’, zei hij. ‘Ik vind je dapper en stoer en ik ben ook wel een beetje jaloers.’
We hadden een prachtig gesprek. Over in verbinding zijn. Over hoe je moet zorgen dat je zelf optimaal gelukkig bent, en dat in je relatie brengt. En of dat egoïstisch is. (Ik vond van niet, hij worstelde daarmee.) Over dat trots en dankbaarheid de grootste fundamenten zijn voor geluk en succes, en als je trots en dankbaar bent kun je niet arrogant zijn. En over hoe tekens in je omgeving een gevolg zijn van je innerlijke wereld, en niet andersom. Over hoe we beide dienstbaar willen zijn en willen delen. En over hoe je niemand toestemming geeft om jouw stemming te bepalen.
Het sijpelde nog lang na in mijn hoofd. Het gesprek. Wat ben ik dankbaar voor dit contact en trots op deze man. En voor de prachtige inzichten die hij mij weer gaf. We lijken inderdaad heel veel meer op elkaar dan hij dacht.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
