Franska.nl

Het verdriet grijpt me bij de enkels als een tsunami

Ik heb een leuke dag gehad. Echt. Alle ingrediënten die een dag goed maken voor mij zaten erin.

 

Ik werd wakker uit mezelf, vanwege het licht dat door de luiken piepte. Ik hoefde niet meteen op te staan om in de actiemodus te schieten. Ik maakte een lekker kopje koffie voor mezelf en ik gooide me in mijn ochtend-meditatieritueel. Extra uitgebreid want het was zondag en het ritueel was nogal verwaarloosd in de afgelopen weken. 

 

Eenmaal opgestaan douche ik uitgebreid en zingend. Ik maak een lekkere bananenpannenkoek en een havermelk-latte om deze te begeleiden. Rond een uur of tien ga ik op weg. De prachtige bergen in.

 

Deze bergen geven me altijd heel veel energie en wat een bofferd ben ik dat ze op dit eiland gewoon bij mij aan de voordeur liggen. Als ik linksaf sla, ga ik naar de zee. Kies ik voor rechts, dan kom ik in de bergen uit. Beter kun je het niet hebben. En zeker op een dag als vandaag. De zon staat stralend aan de strakblauwe hemel en met maar liefst 25 graden lijkt het hier in niets op de grimmige herfst in Nederland.

 

Ik wandel een flinke tocht van bijna drie uur, terwijl ik me vergaap aan de prachtige uitzichten en geniet van de zon op mijn huid, en ik laat me afwisselend meeslepen door prachtige podcasts en mooie manifestatie-methodes. Terwijl ik zo af en toe bel met een vriendin of mijn zus, kan ik niet stoppen met zeggen hoe geweldig deze dag is. En de foto´s die ik op Instagram plaats liegen er ook niet om. Het is gewoon fantastisch. 

 

Totdat de man met de hamer op de stoep staat. Ik eet nog een heerlijke pizza in de zon op een pittoresk pleintje aan de voet van de berg, met nog zo’n kwartier bergafwaarts te vervolgen voor ik thuis ben. En op dat laatste stukje naar beneden voel ik het al komen, de golf van verdriet die me als een tsunami inhaalt. 

 

De afgelopen weken heb ik me dapper gehouden in de enorme turbulentie van gebeurtenissen die er waren, maar nu is er geen ontsnappen meer aan. Ik word ingehaald en gegrepen door een enorme huilbui, misselijk van de eenzaamheid. Hoe mooi deze dag ook, hoe heerlijk al deze ingrediënten ook waren. Hoe dapper ik ook de bergen in loop en er echt van geniet. Uiteindelijk voel ik me alleen. Mis ik die sterke armen om me heen en die stem die zegt dat alles goed zal komen. Waarbij ik in slaap kan vallen. Die ene die dat kopje koffie zet als ik in de ochtend wakker word en tegen wie ik kan zeggen hoe mooi de bergen zijn. Uiteindelijk denk ik dat dat, voor mij, hetgeen is waar het om gaat. En dan kan iedereen zeggen: het komt als je het loslaat. En: het is goed voor je om eerst alleen te zijn. Nou, mooi niet. Ik vind er helemaal niets aan.