Heel veel liefs
Ik wens jou heel veel liefde en natuurlijk gezelligheid en tijd en oprechte aandacht voor elkaar. Niet alleen vandaag, maar ook op alle dagen die volgen.
Het ultieme kerstgevoel
We hebben er hoge verwachtingen van. Jaar in jaar uit. Je zou er ook eens anders naar kunnen kijken. Was ik zelf laatst mee begonnen, best fijn eigenlijk.
Op die twee kerstdagen worden keer op keer zoveel verwachtingen van nostalgische, weemoedige, liefderijke, mooie familiebanden, saamhorigheid en andere gevoelens geprojecteerd. Want op die dagen komen we allen tezamen, is alles vredig en liefdevol. Nou… hoe vaak je het niet iets anders hoort…
En is het trouwens ook niet ontzettend jammer dat we dat dan maar twee dagen per jaar zouden hebben? Als je eens al je liefdevolle momenten van het jaar, of leuker nog, van je hele leven op een rijtje zou zetten? Hoeveel procent van die momenten valt er dan op de vijfentwintigste en zesentwintigste december? Vaak lijken juist die kerstherinneringen heel erg op de combinatie van warme wangen, dennengeur en kaarsjes.
Ik dacht laatst, ik ga eens even al die mooie dingen uit m’n leven op een rijtje te zetten. Was er net mee bezig toen er een mailtje binnen plopte van degene die heel hoog scoort op m’n lijstje qua liefdevol en warm en die ik toch eigenlijk nooit zie. Haar moeder was overleden. En ineens was ik in gedachten weer heel dichtbij haar. Wilde ik haar vasthouden, beschermen en troosten. Na al die jaren zorg en zorgen, na al die jaren liefde en warmte geven is ze ineens wees. Net als ik. En ik weet dat dat verdriet nooit verdwijnt. Oké, het slijt. Maar o zo langzaam. Degene over wie ik het heb, weet het, als ze dit leest. Weet dat ik aan haar denk. Altijd van haar zal houden en in gedachten zeker op zulke moeilijke momenten bij haar ben.
Het mooie moment dat ik met haar deel is dat moment dat ik ineens had, daar midden op het Almeerderstrand, middenin de Libelle-Zomerweek-drukte, midden tussen duizenden mensen. Ze had tegen een collega van me gezegd dat ze naar me op zoek was. Toen ik haar naam hoorde ging ik rennen en ineens was er dat moment, die paar minuten, dat de tijd stilstond. We stonden met onze handen in elkaars handen. Duurde best lang, voor mijn doen. Ik ben niet zo aanrakerig. M’n gedachten gingen heen en weer tussen nu en vroeger. Het ultieme kerstgevoel eigenlijk. Het gevoel van nostalgie, onvoorwaardelijke liefde en warmte.
M’n allerbeste vriendin van de lagere school stond ineens voor m’n neus. Degene die mij, toen ik nog maar een jaar of elf was, zomaar ineens midden op straat een kus op m’n wang gaf en zei: ‘Ik hou van je’. Zal ik nooit vergeten. Dat is als je het mij vraagt het gevoel dat we met kerst zouden willen voelen.
Door: Franska
