Franska.nl

Het roze speelgoedkasteel

 

Terwijl Babette de laatste cadeautjes aan het inpakken is denkt ze terug aan de feestdagen van vorig jaar.

 

‘Aan mijn lange relatie met Thomas, de vader van mijn dochters was een einde gekomen. Ik was er kapot van. Hij was zomaar verliefd geworden op iemand anders en had in zijn hoofd allang besloten dat hij niet met mij verder wilde. Hij durfde het alleen nog niet aan om zijn gezin te verlaten.

 
Maar de ruzies tussen ons werden steeds heftiger en toen ik erachter kwam wat er nou werkelijk aan de hand was, had ik niet eens meer de energie om ertegen te vechten. Thomas vertrok en woonde eerst een tijdje bij een vriend. Na verloop van tijd trok hij in bij Iza, zijn nieuwe liefde.
 

Dat onze meisjes en ik aan de nieuwe situatie moesten wennen, daar dacht hij niet eens aan.
Woest was ik, maar hij vond dat ik me niet zo moest aanstellen en door moest gaan met mijn eigen leven. Net zoals hij dat met het zijne deed.

 
Om de week zijn ze nu vier dagen bij hem en Iza, een vrouw die heus wel haar best doet om het de meisjes naar de zin te maken. En als ze niet de reden van de breuk tussen Thomas en mij was geweest, dan zou ik het misschien zelfs wel een aardige vrouw vinden. Maar ik kan het gewoon niet opbrengen om aardig tegen haar te zijn of ook maar iets tegen haar te zeggen.

 
Ik vond het vorig jaar dan ook heel moeilijk toen ik hoorde dat de meisjes het Sinterklaasfeest ook bij haar familie zouden vieren. Het voelde voor mij alsof Iza het feest gekaapt had. Thomas weet dondersgoed dat we Sinterklaas altijd met mijn familie vieren. Mijn moeder is op 5 december jarig dus het was altijd dubbel feest en een enorm festijn met surprises en cadeautjes.
 

Maar vorig jaar kon ik niet anders dan toekijken hoe mijn meisjes op 5 december met Thomas en Iza meegingen naar haar ouders. Waar ik het vandaan haalde weet ik niet, maar ik deed enorm mijn best om het voor de meisjes niet te verpesten en veinsde enthousiasme toen ze opgewonden vertelden wat ze allemaal zouden gaan doen.

 
De rest van de avond heb ik met een fles wijn op de bank gezeten. Ik voelde me zo miserabel om het mislukken van mijn relatie. Om het verdriet dat we onze dochters aandeden. En omdat mijn vriend nu gelukkiger was met iemand anders en ik hem nog steeds zo miste.

 
Toen de meisjes de volgende dag weer thuiskwamen lieten ze me vol trots de cadeautjes zien die ze gekregen hadden. Ze waren ontzettend blij met het speelgoedkasteel dat Thomas al voor ze in elkaar had gezet. Een groot roze huis met een balkonnetje en deurtjes die open en dicht konden. Natuurlijk mocht het van mij in de woonkamer staan, zodat ze er iedere dag mee konden spelen.
 

Maar toen ze vervolgens met kerst opnieuw voor een paar dagen bij Thomas waren en ik weer eenzaam en alleen thuis was werd mijn frustratie alleen maar groter. Het werd zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment buiten zinnen een paar heel harde trappen tegen dat stomme roze kasteel gaf en er een stuk vanaf brak.

 
Gelukkig kon ik meteen de dag na kerst nog eenzelfde exemplaar kopen en hadden de meisjes niets in de gaten toen ze die avond weer thuiskwamen. Ik weet het, het is verschrikkelijk kinderachtig. Maar het idee dat er iets van die vrouw prominent in mijn huis aanwezig was maakte me misselijk.
 

Inmiddels zijn we een jaar verder en vierden de meisjes en ik Sinterklaas gelukkig weer zoals vanouds met mijn familie. Het roze speelgoedkasteel staat nog steeds in de woonkamer, daar heb ik me overheen gezet. Maar het wennen aan mijn nieuwe leven vind ik nog steeds verschrikkelijk moeilijk.   

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’