Franska.nl

‘Mijn telefoon trilt. Een berichtje van mijn moeder, of ik thuis ben. Of ik het gezellig vind als ze een paar daagjes komt logeren. Ik geloof dat ik eigenlijk geen keus heb want ze komt namelijk gewoon. Ze wil dan rust. Geen echtgenoot die de hele dag achter haar aanloopt. Niet zorgen voor een ander. Even helemaal alleen aan zichzelf denken.

Mijn moeder was piepjong toen ze mijn vader leerde kennen. Ze kwam als assistente in zijn praktijk en ze werden verliefd. Mijn vader was een getrouwde tandarts in een dorp, dus je begrijpt dat er nogal wat consternatie was. Hij scheidde van zijn eerste vrouw, trouwde mijn moeder en al heel snel werden mijn zusje en ik kort na elkaar geboren.

Mijn ouders schelen drieëntwintig jaar maar dat was nooit een probleem. Omdat mijn moeder zo jong was werd mijn vader min of meer gedwongen om zich aan haar levensstijl aan te passen. Mijn zus en ik zijn de zogenaamde tweede leg dus hij stond weer langs het hockeyveld en op het schoolplein. Mijn vader vond het heerlijk en liep altijd als een trotse pauw met zijn nieuwe gezin te pronken.

Op een gegeven moment werd het grote leeftijdsverschil wel lastiger. Mijn vader is inmiddels negenentachtig en kan het tempo van mijn moeder gewoonweg niet meer bijhouden. Maar zij wil niet naast hem op de bank met een kruiswoordpuzzel thuiszitten. Zij wil nog reizen, stedentrips maken. 

Ze golft fanatiek met haar vriendinnen en bezoekt graag theatervoorstellingen. Dat kan mijn vader allemaal niet meer. En dat zorgt voor nogal wat spanningen in hun huwelijk. Een paar weken geleden liepen die zo hoog op dat ze haar koffer pakte en bij mij op de stoep stond. Om gezellig een paar daagjes te komen logeren, zoals ze het dan zelf noemt. Maar ik weet inmiddels wel beter.

Als mijn jongste zoon uit school komt zeg ik dat oma weer een paar dagen komt logeren. Hij rolt met z’n ogen. ‘Nee hè’, zegt hij geïrriteerd. Het betekent namelijk dat hij weer een paar dagen in het logeerbed moet slapen in de kamer van zijn oudere broer. En dat hij dus zijn kamer kwijt is omdat mijn moeder daar slaapt. Natuurlijk snap ik dat hij daarvan baalt, maar ik kan mijn moeder ook niet weigeren.

Ik hoorde van mijn zus dat ze ook al een paar dagen bij hen was geweest. Haar man had er op een gegeven moment schoon genoeg van en had haar gevraagd wanneer ze weer eens lekker naar huis ging, naar pa. Maar het liefst gaat ze helemaal niet meer terug naar haar eigen huis. Ze voelt zichzelf nog veel te jong om achter de geraniums te verpieteren. 

Ze is van mening dat mijn vader prima voor zichzelf kan zorgen en haar hulp helemaal niet nodig heeft. Ze heeft zelfs al een makelaar in de arm genomen om een appartement te zoeken waar ze wil gaan wonen. In haar eentje.

Dan gaat de bel. Als ik opendoe zie ik drie grote koffers naast mijn moeder voor de deur staan. ‘Ik ga niet meer terug,’ zegt ze, ‘ik word gek van die man.’ Dat irriteert me mateloos. Het is wel mijn vader waar ze over praat. En die zit nu dus in zijn eentje in dat grote huis. Waar hij gewoon te oud voor is. En die zorg kan ik er met mijn drukke leven echt niet bij hebben.

Ik vind het al heel wat dat mijn moeder vindt dat ze mijn gezinsleven zomaar overhoop kan gooien. Mijn kinderen ergeren zich rot aan hun oma die zich opeens overal mee bemoeit. Die zich zomaar de kamer van mijn zoon toe-eigent alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Nu word ik gedwongen om me met haar sores te bemoeien en dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet tussen haar en mijn vader komen te staan. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik deze situatie op moet lossen…