Franska.nl

Het leven wordt steeds enger

 

En nee, ik heb het nu even niet over het coronavirus.

 

Gewoon al naast een roker zitten die helemaal niet zit te roken, blijkt namelijk ook gevaarlijk, zo heeft gedegen onderzoek onlangs aangetoond.

 

Wie bedenkt om zoiets te gaan onderzoeken – en wat dat allemaal kost om dat dan te ontdekken – dat weet ik ook niet, maar ik vermoed dat het volgende onderzoek zich zal richten op het hebben van een gesprek met iemand die vlak daarvoor nog een boterham met volvette kaas naar binnen heeft gewerkt. Voor je het weet zit dat vet namelijk bij jou op je heupen, zo zal straks blijken. Mijden dus, die mensen!  

 

Tsja… vroeger was wetenschappelijk onderzoek nog weleens bedoeld om de mensheid te dienen, maar tegenwoordig lijkt het meer bedoeld om mensen tegen elkaar op te zetten. En nee, ik ben géén roker. Ik vind roken ook hartstikke vies en heel erg dom. Maar er zijn grenzen, vind ik. 

 

En naast dat roken zijn er trouwens nog veel meer dingen gevaarlijk. Je kunt namelijk ook door iemand uitgenodigd worden om te komen eten. En ook dát kan al levensgevaarlijk zijn. 

 

Want, ehhhh… nu we het toch over roken hebben: barbecueën is ook niet zo slim. Als iemand mij dus uitnodigt om te komen barbecueën, heb ik ook al mijn twijfels. Vlees!? Mag dat nog wel? En dat stoken? Dat kan toch ook niet meer? 

 

Dus als ze dan ook nog binnen gaan barbecueën dan weet ik het helemaal niet meer.

 

En daarom zit ik er nu echt aan te denken om maar te gaan emigreren. Gewoon weg van hier. Lekker naar een plek waar de rokers uit mijn vriendenkring niet al te makkelijk meer kunnen binnenvallen. Gewoon voor de zekerheid. 

 

En toen ik dit weekend riep dat ik eraan dacht om naar Italië te gaan verhuizen, had ik dus gehoopt dat ik dan van iedereen af zou zijn. Dat het coronavirus zou maken dat ik in Italië niet al te veel visite meer zou krijgen, en al dat gevaar een beetje zou kunnen vermijden. 

 

Maar het tegendeel bleek waar. Ineens wilden al mijn vriendinnen met me mee! En ik begreep daar niets van. We zaten met zijn allen aan de keukentafel, en plots was iedereen bereid om meteen de koffers te gaan pakken en weg te wezen, hier. 

 

‘Castelvetro di Modena moet het worden!’ riepen ze in koor. 

 

‘Maar dat is in het noorden van Italië!’ bracht ik daar nog tegenin. ‘Daar moet je nu echt niet zijn, hoor!’ 

 

Maar dat maakte niet uit. En ik kreeg vaag het vermoeden dat ik iets gemist had. 

 

‘In het noorden van Italië heerst dat coronavirus nu zo erg dat iedereen daar drie weken binnen moet blijven, hè,’ bracht ik nog even in herinnering, ‘daar willen we dan toch niet naar toe??’ Ik begreep er echt niets van. 

 

Maar dat wilden we juist wél, zeiden ze allemaal. Want wat bleek nou? In Castelvetro di Modena stroomt zo nu en dan geen water uit de kraan, maar wijn! 

 

Wat?? Ja, écht! 

 

Dus we zijn nu druk bezig om onze koffers te pakken. We zien wel hoe we de grens over komen, maar dit lijkt ons té aantrekkelijk om niet een poging te wagen. Het leven is een feest. Maar je moet wel zelf de slingers ophangen! En een gouden kraan, dat hoeft van ons niet. Maar een kraan waar wijn uitkomt?!? Jammie!