Het leven neemt soms bizarre afslagen
Zo zou deze vriend volgende maand 60 geworden zijn.
We hadden oud en nieuw samen gevierd zoals we dat wel vaker hadden gedaan. Mijn man en ik – met honden! – en deze vrienden. Hij was zoals altijd de authentieke versie van zichzelf: een levensgenieter pur sang die fietsend en altijd lachend door het leven gaat. Over haar maakte ik me zorgen. Ze zag er slecht uit. ‘Te veel gewerkt,’ zei ze. ‘Ik kan het niet helpen, maar ik zit inderdaad helemaal niet goed in mijn vel.’ Toen we afscheid namen drukte ik haar op het hart om goed voor zichzelf te zorgen. ‘Ik ben bang dat je regelrecht op een kanjer van een burn-out afstevent, als je jezelf niet in acht gaat nemen!’ Ze beloofde het. ‘Komt goed.’
Van de week ging de huistelefoon en het tijdstip waarop dat gebeurde beloofde niet veel goeds. Onze vriendin van oud en nieuw hing snikkend aan de andere kant van de lijn. Het was haar man. Wat? Hij was de nacht ervoor overleden. Dit moest een vergissing zijn. Haar man de levenskunstenaar? Dood? Ze waren die dag teruggekomen van vakantie en hadden meteen geboekt om de reis in mei nog eens dunnetjes over te doen, want zij had mijn raad ter harte genomen om beter voor zichzelf te gaan zorgen. Omdat ze allebei snurken had zij de logeerkamer genomen zodat ze even een goede nacht konden maken. Toen ze om 2 uur wakker werd om naar het toilet te gaan zag ze dat het licht in de andere slaapkamer nog brandde. ‘Wat ben je aan het doen?’ had ze nog gevraagd. Haar man lag dwars over het bed, zijn lichaam in een rare hoek gebogen. Hij zou volgende maand 60 geworden zijn.
Maar zijn hart heeft daar een stokje voor gestoken. Het heeft hem in de steek gelaten. Zonder aankondiging, zonder historie en zonder pardon is het er van het ene op het andere moment mee gestopt om vervolgens nooit meer op gang te komen. ‘Hoe moet dat nu? Wat moet ik nu?’ Welke woorden dekken de lading hier? Verbijstering, radeloosheid, verslagenheid, ongeloof? Want het verdriet moet nog komen. De schok was simpelweg te groot om meteen ruimte te laten aan het peilloze verdriet dat haar te wachten staat. Welk advies kan ik haar geven om daar straks doorheen te komen? Dat ze goed voor zichzelf moet zorgen omdat ik bang ben dat ze anders op een burn-out afstevent?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
