Het leven na je break-up: trouwen?
Hallo man. Ik ken je niet. Maarreh… wil je met me trouwen?
Ik ben een gezonde vrouw. Dus ook als ik in een relatie zit, kijk ik altijd om me heen.
Phew goeie kop! En prrrr mooie armen. By the way, dat baardje staat ook héél goed. En daarmee is de kous af. Ik eet/winkel/praat/wandel weer verder. Behalve als ik Christian Horner zie, teambaas van Redbull F1, dan kwijl ik gerust nog een kwartier verder. Dat Britse accent, ohhh my!
Alleen nu ik weer single ben, wil ik met elke mooie man trouwen
De eerste keer dat dat me overkomt, ben ik helemaal in de war. Er staat een leuke man voor me in de rij bij de supermarkt. Mooie, felle blauwe ogen, een heerlijke aftershave en donkerbruine krullen. Uiteraard kijk ik naar hem, tot zover niks nieuws. Maar dan begint mijn hoofd een verhaal: Hoe zou het zijn om met deze man een relatie te hebben? Hoe zou het zijn om naast hem wakker te worden ’s morgens? Zouden wij samen… oud kunnen worden?
Ik schiet in de lach, waar ben ik mee bezig? Aangezien mijn schaterlach niet binnensmonds is zoals ik hoopte, maar hard door de supermarkt galmt, kijkt Mooie Man verbaasd om. Ik mompel iets in de zin van ‘Ja, sorry, ik dacht aan iets grappigs’. Mooie Man haalt zijn schouders op, betaalt en loopt richting de uitgang.
De weken erop gebeurt dit zo’n beetje elke dag wel een keer
Ik zie een leuke man en check van binnen direct of ik met hem een relatie zou kunnen hebben. Ik blijf het maar vreemd vinden, zo desperate ben ik toch niet?
Tijdens een wandeling in het bos komt weer een knap sujet op me af gelopen. Blijkbaar kijk ik hem iets te lang aan, want hij glimlacht. Shit, ik zit te loeren… Om me een houding te geven maak ik een opmerking over dat hij er lekker herfstachtig uitziet. Marianne… herfstachtig? Is dat überhaupt een woord?! De man vindt het blijkbaar wel grappig en begint een heel verhaal.
Ik luister maar half, ik kijk vooral naar zijn ogen. Die twinkelen en zeggen me: ik vind jou ook wel leuk. Op de een of andere manier weet je gewoon wanneer er een klik is. Maar in plaats van vrolijk erop in te gaan, – dat wilde je toch? -, krijg ik het Spaans benauwd. Iets nieuws opbouwen, nu? Daar zit ik echt totáál niet op te wachten. Eerst moet echt mijn gebroken hart helen, dan zien we wel verder. Ik wimpel de man af en ga in volle galop verder met mijn boswandeling.
Waarom doe ik dit?
Dat vraag ik een paar dagen later aan mijn coach. Ik vind het namelijk echt een beetje sneu van mezelf. En raar ook. Mijn coach vindt het gelukkig helemaal niet raar. ‘Jij hebt je zeven jaar lang gefocust op een bepaald plaatje’, vertelt ze. ‘Nu je relatie uit is, is degene met wie je dat wilde doen weg, maar dat plaatje zélf niet. Daarom zoek je onbewust iemand die die plek kan opvullen. Maar,’ vervolgt ze haar verhaal, ‘als je nu meteen weer een relatie krijgt, gaat dat geheid mis. Je moet eerst deze breuk verwerken en dan komt de liefde vanzelf wel weer.’ Oké, helder. Lekker blijven kijken, nog even niet aankomen.
