Het leven gaat verder
Sandra brengt dit jaar de kerstdagen alleen met haar nieuwe vriend door omdat haar omdat haar dochter niets meer met haar te maken wil hebben.
‘Als ik de laatste versiering in de boom hang voel ik een warme hand op mijn rug. Als ik me omdraai neemt mijn vriend Lars me in zijn armen en houdt me stevig vast. Dan voel ik zijn lippen op de mijne en voel ik de hartstocht oplaaien.
Dat ik dat weer zou voelen was niet vanzelfsprekend. Vorig jaar hing er een donkere sluier over de feestdagen, toen was ik nog getrouwd met Bob. Maar Bob lag in een verzorgingshuis en we telden de dagen dat hij nog te leven zou hebben. Mijn dochter en ik waakten om de beurt bij hem en het afscheid was hartverscheurend. Hij leed al jaren aan Alzheimer en was van een fitte, sportieve vijftiger veranderd in een patiënt die op een gegeven moment zijn eigen dochter niet meer herkende.
Zo lang het ging heb ik hem zelf verzorgd, tot het te gevaarlijk werd om hem alleen thuis te laten. Ik vergeet de dag nooit meer dat ik Bob in het verzorgingshuis achter moest laten. Dat is het heftigste dat ik ooit heb meegemaakt en nog steeds als ik eraan denk voel ik de tranen achter mijn ogen prikken.
Ik heb zoveel van die man gehouden, maar onze relatie was de laatste jaren anders. Ik was zijn verzorger geworden en allang niet meer zijn echtgenote. Van intimiteit was geen sprake meer maar toen hij eenmaal opgenomen was voelde het als vreemdgaan als ik een leuke man ontmoette. Zolang Bob leefde heb ik nooit een andere man in mijn leven toegelaten, maar toen hij eenmaal was overleden voelde ik me wel vrij om een nieuwe relatie aan te gaan.
Gek genoeg kon ik daar met niemand over praten. Mijn vriendinnen begrepen er niets van. Ik was net mijn man verloren, hoe kon ik dan behoefte hebben aan een nieuwe relatie? Met mijn dochter besprak ik dat al helemaal niet en toen ik Lars leerde kennen heb ik heel lang voor haar verborgen gehouden dat ik opnieuw verliefd was geworden.
Want hoe kon ik haar uitleggen dat ik al lang geleden afscheid had genomen van haar vader, de man met wie ik jaren samen was? Maar die ook langzaam uit mijn leven weggleed toen hij ziek werd. Ze zou het niet snappen dat ik na al die jaren van zorgen voor een ander weer behoefte had aan echte intimiteit en niet alleen aan seks.
Natuurlijk was het spannend toen ik Lars een paar maanden na de dood van Bob leerde kennen. Ik was echt niet van plan om in zeven sloten tegelijk te springen maar het voelde meteen heel goed. Hij gaf me de ruimte voor het verdriet om het verlies van mijn man, maar zorgde ook weer voor vlinders in mijn buik. Iets waar ik me niet schuldig over wilde voelen, maar wat ik wel heel lastig vond naar de buitenwereld toe.
Toen ik mijn dochter uiteindelijk toch vertelde dat ik iemand had leren kennen reageerde ze niet zoals ik had gehoopt. Ze was woedend en vond het verschrikkelijk dat ik haar vader ‘ben vergeten’, zoals ze dat zelf noemde. Ik probeerde om haar uit te leggen dat ik voor altijd van haar vader zou blijven houden, en hoopte op haar begrip dat ik wel verder moest met mijn leven en dat ik dat niet in mijn eentje wilde leiden. Ze nam niet eens de moeite om naar me te luisteren en voor ik het in de gaten had hoorde ik de deur met een harde klap dichtvallen.
Sindsdien hebben we nauwelijks contact. Als we elkaar al spreken is het via de telefoon en dan is het erg ongemakkelijk. Lars is er gelukkig heel nuchter onder en denkt dat het allemaal wel los zal lopen. Hij vindt dat mijn dochter alle tijd moet krijgen om aan deze nieuwe situatie te wennen. Maar ze wil hem niet eens leren kennen want dat voelt als verraad van haar vader, zegt ze.
Maar wat moet ik dan? Het uitmaken met Lars om mijn dochter een plezier te doen? Ik ben toch te jong om de rest van mijn leven alleen te blijven? Hoe vaak kom je in je leven een grote liefde tegen? Ben ik erg egoïstisch als ik nu eindelijk voor mezelf en mijn nieuwe vriend kies?’
