Het kan dus wel! Zelfs in een land van eeuwigdurende conflicten!
Een daad van naastenliefde waar de tranen je van in de ogen schieten.
Ter ere van haar vijftigste verjaardag koos de Israëlische Idit Harel Segal een wel heel bijzonder geschenk. Niet om te krijgen overigens, maar om te geven. Het was de herinnering aan wijlen haar grootvader – een overlevende van de Holocaust die haar altijd inprentte een zinvol leven te leiden – en de Joodse traditie – die stelt dat er geen hogere plicht is dan het redden van een leven – dat het idee ontstond om een van haar eigen nieren aan een vreemde te geven. In de hoop dat haar keuze een voorbeeld van vrijgevigheid zou zijn in een land van eeuwigdurende conflicten, nam Segal contact op met een groep die donoren en ontvangers met elkaar verbindt en startte een proces van negen maanden om haar nier over te dragen aan iemand die er een nodig had.
Die iemand bleek een driejarige Palestijnse jongen uit de Gazastrook te zijn wiens familie vroeg om niet met naam genoemd te worden vanwege de gevoeligheden over de samenwerking met Israëli’s.
‘Je kent me niet, maar binnenkort zullen we heel nauw met elkaar verbonden zijn omdat mijn nier in jouw lichaam verder zal leven’, schreef Segal aan de jongen. ‘En ik hoop met heel mijn hart dat de operatie zal slagen en dat je een lang, gezond en zinvol leven zult leiden.’ En zie hier wat een goed voorbeeld zoal kan doen. Want op dezelfde dag dat de driejarige jongen zijn nieuwe nier kreeg, schonk zijn vader er zelf een – aan een 25-jarige Israëlische moeder van twee kinderen.
Daarmee heeft Segals geschenk meer teweeggebracht dan ze had durven hopen. Haar nier heeft immers niet alleen het leven van een jongetje gered; de donatie van zijn vader redde nog eens een leven. Segal heeft de jongen aan de vooravond van zijn operatie bezocht en onderhoudt sindsdien contact met zijn ouders. En dat mag, in een gebied waar twee bittere vijanden al tal van oorlogen met elkaar hebben uitgevochten, waarin grenzen met het leven worden bewaakt en waar het conflict zo hardnekkig is dat het praktisch niet op te lossen lijkt, best een wonder heten.
Hoe zou de wereld ervoor staan als er meer Segals zouden zijn? Zou er eindelijk een eind komen aan de eeuwigdurende conflicten in haar eigen land, zouden de grenzen opengaan en zou iedereen dan toch in vrede met elkaar leven?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
