Het is maar een hond?
Dit is toevallig wel ónze hond!
Hond Jip is ziek. Te ziek om nog ooit beter te kunnen worden, want er woekeren verschillende tumoren in haar – ook in haar lever – en iedereen weet dat dit foute boel is. De dierenarts bood nog wel chemo aan, maar toen we ons afvroegen voor wie we dat dan zouden doen, bood de eerlijkheid ons om toe te geven dat dit in ieder geval niet voor Jip zou zijn.
We hoorden het droevige nieuws net voor de kerst, en hoewel haar naderende afscheid als een donderwolk boven haar koppie hangt, kunnen we er nu zonder vochtige ogen te krijgen redelijk over praten. Althans meestal. Want als het een ander hondenbaasje betreft dat plaatsvervangend tranen in de ogen krijgt als we ons verhaal doen, schakelen wij ook automatisch over op het principe van zien huilen doet huilen. En het gaat ook niet goed als het iemand is die juist niets met honden heeft, zich niets bij het hebben van een hond kan voorstellen en de mededeling schouderophalend over zich heen laat komen met een onderkoeld: ‘Het is gelukkig maar een hond.’
Het is maar een hond?
Onze honden zijn misschien wel onze beste vrienden. Ze horen bij ons, zijn onze metgezel, steunpilaar en lid van ons gezin, en de band die wij met ze hebben is uniek omdat honden nu eenmaal onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit geven. Waar mensen soms wispelturig kunnen zijn, blijven zij altijd maar blijmoedig kwispelen. En ze begroeten ons met een enthousiasme dat geen grenzen kent, ongeacht of we nou een half uur of twee dagen weg waren.
Ze zijn er altijd, luisteren altijd, troosten ons als we verdrietig zijn en voelen onze stemmingen en emoties haarscherp aan. Daarbij houden ze ons gezond, omdat ze altijd, elke dag, bij weer en onweer, uit moeten. Tijdens het uitlaten brengen ze ons in contact met andere hondenbaasjes, waardoor er zomaar op de vroege ochtend onverwachte gesprekken met onverwacht aardige mensen kunnen ontstaan. En dat allemaal dankzij onze honden.
Dus kom me nou niet aan met dat Jip maar een hond is, want Jip is toevallig wel ónze Jip, en dat al twaalf jaar lang.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
