‘Het is fijn hier’
En dan is Flo zomaar uit huis. We proberen grapjes te maken. Flo is vroeg op kamers, want ze heeft heel veel klassen overgeslagen…
Een grap maken is een ding, erom lachen een tweede. Dat lukt nog niet. Hebben we het juiste gedaan? Ik weet dat dit de beste plek is, maar hoe voelt Flo zich hierbij? Hebben we haar goed genoeg voorbereid op haar ‘transfer’? Slapen vind ik fijn, dan bestaat de wereld even niet. Tenzij ik over Flo droom en fantaseer dat ik haar stiekem mee naar huis smokkel. Als ik wakker word om te plassen, voel ik een lichtpuntje: vandaag mogen we weer naar Flo. Normaal wordt ons een aantal dagen pauze aangeraden tussen de bezoeken door, maar vandaag is anders. Flo is net echt verhuisd en dan is het fijn als ze weet dat haar verblijfplaats misschien mag veranderen, maar dat wij er altijd zullen zijn.
Dus daar gaan we. Tassen met stickers, kleurboeken en andere dingen die het leven leuker maken onder de arm, op naar onze Flo.
We lopen binnen via de keuken. Er is heus een officiële deur, maar ik heb geen idee waar die zit. De keuken is het hart van het nieuwe huis. Er lijkt altijd een pannetje te pruttelen en op de grote hoekbank zit altijd wel een bewoner een Donald Duck te lezen of een begeleider de was op te vouwen. Als de deur voor ons open wordt gedaan, huppelt Flo de hoek om. ‘Komen jullie naar mijn kamer?’ Mijn kamer, het klinkt allemaal zo volwassen. Mijn geliefde klust nog wat door in haar kamertje, zoals dat hoort bij een verse verhuizing en vaders. Ik vouw haar kleren nog eens extra netjes op en leg haar boeken op een stapeltje. Iggy en Bel dwarrelen wat door de ruimte. Ik hoor dat ze zich voorstellen aan andere bewoners, ze praten, ze lachen.
Pianomuziek zuigt ons richting woonkamer. Waar ik een van de begeleiders verwacht, er wordt hier zeldzaam goed gespeeld, zie ik een van de andere bewoners zitten. Zijn voeten in comfortabele en hippe badslippers, de rug licht gekromd zoals het een pianist betaamt. Of we verzoeknummertjes hebben? Als hij het niet kent, zingen we het voor en zoekt hij de noten. Les heeft hij niet gehad, nee hoor. Gewoon een kwestie van luisteren en doen. Flo dartelt op haar sokken om me heen, Iggy staat bij de piano en Bel zit op de bank waar ze als een trotse, grote zus het geheel overziet. Als op mijn verzoek The Lion Sleeps Tonight wordt ingezet, pakt Flo mijn handen en zweven we door de kamer. Ze brengt haar hoofd dicht bij mijn wang zoals alleen Flo dat kan, ze duikt met haar hele gezicht onder mijn haar zodat er een deken van haren over haar zachte wang valt en we samen een beetje afgesloten zijn van de rest van de wereld. En dan, dan komt de troost en de geruststelling waar ik zo ontzettend naar verlangde: ‘Het is fijn hier, mama. Het is fijn’, en kan ik echt, echt rustig ademhalen.
Door: May-Britt Mobach
