Franska.nl

Op een ochtend sta ik te juichen in mijn tuintje: wow, de butternutzaden zijn eindelijk aan het ontkiemen! Ik had ze eigenlijk al opgegeven. Er gebeurde alsmaar niks, week in week uit. Maar nu zie ik toch echt die kleine groene hoofdjes boven de aarde uitkomen. En ik besef met een schok: mijn opwinding is geheel en al te danken aan het feit dat het zo lang NIET lukte.

Ik heb toch weer een volkstuintje en ik ben er dolblij mee. Maar elke keer dat ik er kom, is er wel iets kapotgepikt door houtduiven, aangevreten door slakken of vernield door leliehaantjes. Soms is het totaal verdwenen, zoals de boerenkool die ik had gezaaid en die zo schattig opkwam. De duiven hier hebben een gezonde smaak.

Naast deze gevleugelde en kruipende vriendjes zijn er nog de woelmuizen, de mollen, de luizen, de eikenprocessierupsen (jawel, heel verhaal, vertel ik een andere keer), de droogte, de schimmels, en niet te vergeten mijn onkunde. 

Kortom: het is een WONDER als er iets wel lukt, als het opkomt, groeit, gedijt, bloeit en helemaal als er ook nog iets aan groeit dat ik in mijn mond kan steken. Een groot en heerlijk wonder. Maar dat is dan ook de enige reden waarom het zo leuk is.

Stel je voor dat alles wat ik zou zaaien braaf en perfect zou opkomen en precies zou doen wat ik ervan hoop. Echt alles, elke keer. Dan is er geen lol meer aan, toch? Dan is het geen hobby meer, geen kunst.

De volgende gedachte was: maar zo is het in het hele leven… Alleen maar omdat er zoveel misgaat, is het fantastisch als er iets goed gaat. Zonder mislukking, ellende of pijn zou er geen bal aan zijn.

Ik zit nog steeds achter mijn oren te krabben. Het is een soort tegeltjeswijsheid waarvan je verveeld zegt ‘Ja ja, dat weet ik heus wel’. Maar het blijkt dus echt waar te zijn. En ik krijg er geen speld tussen. Jullie?