Franska.nl

Joep werd gepest door Merel. Het is zo’n zinnetje waarbij je meteen denkt aan een schoolhoofd en een pestprotocol, maar dat had hier niet zoveel zin. Merel wist namelijk toch van geen ophouden. Er was dus niemand die haar ging tegenhouden.

Ja, Joep zelf! Maar dat durfde hij niet. En terwijl hij dapper verder leed – en zij de hele dag achter hem aanhobbelde en hem uitjouwde – konden wij dus niets voor hem doen. Hij zou het moeten uitzingen, dachten we. En wij dus ook!

Je hoorde aan de toon al dat Merel het lullig bedoelde, als ze weer begon. Daarvoor hoefde je niet eens de uitdrukkingen te kennen die ze gebruikte, of de gebaren te begrijpen die ze bezigde. Maar die logen er dus niet om! Beetje met die billen lopen schudden alsof ze een volwassen vrouw was. Bah! Ze sprong zelfs op zijn rug. En Joep onderging het gelaten, maar was soms echt bang. Je zag het gewoon!  

En misschien vond ik dát nog wel het ergst. Ik had natuurlijk liever gezien dat al mijn gezinsleden van zich af konden bijten. Maar ja, hij durfde het niet. Niet bij Merel in elk geval. Voor de rest is Joep wel dapper hoor. Maar bij haar… Hij sprong al op zodra ze onze tuin binnenstapte. Hij verstopte zich achter de bank wanneer ze op het raam tikte en kroop bij mij op schoot als we samen buiten waren en zij er dan ook weer zo nodig bij moest zitten. En ikzelf heb Merel ook nog een paar keer gevraagd of ze ergens anders wilde gaan spelen, maar ook van mij trok ze zich niets aan. Met zo’n ferme opgestoken hand richting de pestkop riep ik: ‘Ho! Stop! Ik wil dit niet!’ Ik zag dat ooit in een anti-pest-programma, dus ik dacht: je weet maar nooit.

Maar bij Merel deed het dus niets. Merel leek een beetje op een blinde vink als ze Joep kwam pesten. Ze hoorde of zag mij niet eens. Ze kwam alleen voor hem, en ze piepte en schreeuwde honderd keer achter elkaar hetzelfde irritante deuntje. En dan ook nog op een véél te hoog frequentieniveau. Echt VRE-SE-LIJK!

Maar op een ochtend was ik er klaar mee! Ik werd er zelf inmiddels ook gek van en ik dacht: ik ga maar eens opzoeken wat dit nou betekent. Want, hé… Merel was maar een vogeltje en Joep verdorie een grote rode kater. Dat kán toch niet?!

Ik heb Merel toen, heel bruut, met een wapperende handdoek weggejaagd, en ik ben op internet gaan zoeken naar de betekenis van haar irritante gedrag.

En daar las ik dus al snel dat het geluid dat Merel maakte een alarmgeluid was waarmee ze haar kleintjes – die ergens in een nestje zouden moeten liggen – beschermde tegen dreiging die zij op dat moment spotte. Joep dus!

Oeps…

Maar toen was het al te laat.

Toen zag ik mijn “zielige” rode kater al voorbijkomen met een piepklein vogeltje in zijn bek.

Oooow, jongens… En toen voelde ik me toch schuldig. Zo ver-schrik-ke-lijk schuldig. Ik heb er nog nachtmerries van.