Het flitsende leven van mijn bloedsaaie date
Saskia keek heel erg uit naar haar date die ze via Tinder leerde kennen. Met zo’n knappe man beloofde het een spannende avond te worden.
Ik ontmoette Thijs jaren geleden op Tinder. Hij leek precies op Patrick Swayze: hij had donkere krullen, een fit lichaam en een strakke kaaklijn. ‘Als hij mijn leven zou verpesten, zou ik nog dankjewel zeggen ook,’ zei ik tegen een vriendin naar wie ik de screenshots van zijn profiel stuurde. Ik vond hem zó knap. Mijn leven heeft hij gelukkig nooit verpest, maar wel een avond van mijn leven die ik niet meer terugkrijg.
We hebben niet lang gepraat voordat we wat afspraken. Ik weet het: beginnersfout, maar ik was op dat moment op een missie om niet de enige overgebleven single van mijn vriendengroep te worden en het regende relaties om me heen. Thijs haalde me op een vrijdagavond op in een strakke wagen. Vraag me niet wat voor auto het was, want het enige wat ik je over auto’s kan vertellen is welke kleur ze hebben en of het spiegeltje aan de bijrijderskant goed genoeg is voor het snel bijwerken van mijn make-up. Gelukkig wist Thijs me wel alles over zijn auto te vertellen. Hij nam me mee naar een restaurant wat een half uur buiten de stad lag en ik heb er in die dertig minuten geen woord tussen gekregen. Termen als: ‘een biljoen pk’ en ‘four-wheel drive’ vlogen me om de oren, maar ik was op dat moment al te mentaal uitgecheckt om dit te kunnen navertellen. Waarom had hij voor een restaurant gekozen dat zo ver uit de richting lag?
Eenmaal aangekomen stond hij erop dat hij alle deuren voor me open wilde doen. Ook nam hij mijn jas aan en schoof hij mijn stoel uit. Oké dan, dacht ik. Autofanaat maar ook een gentleman, hier kan ik mee leven. Helaas was die vreugde maar van korte duur, want op het moment dat de gastvrouw ons kwam verwelkomen, sprak hij haar aan op een manier waar ik me nog steeds voor schaam. Hij vond het namelijk belachelijk dat we een tafel in het midden van het restaurant hadden gekregen, terwijl de (volgens hem) goede tafels langs de kant nog vrij waren. Toen werd uitgelegd dat die tafels voor vier personen zijn en ze die avond een grote drukte verwachtten zei hij: ‘Waar zijn die mensen dan? We zijn zowat de enige gasten hier, joh!’Hun woordenwisseling duurde misschien een minuut, maar voor mijn gevoel heb ik wel drie uur gegeneerd in mijn schoot zitten staren. Nogmaals: waarom had hij voor een restaurant gekozen dat zo ver uit de richting lag? De avond vulde zich met meer onbeschofte opmerkingen richting onze serveerster die hij steevast ‘meissie’ noemde en een eenzijdige spreekbeurt over zijn fitnessdoelen, carrièremoves en zijn crypto-investeringen. Ik was compleet onvrijwillig aangeschoven bij een Ted Talk over het flitsende leven van Thijs en er was geen ontsnappen aan. Ik denk niet dat hij mij ook maar één vraag over mezelf heeft gesteld en ik twijfel nog steeds of hij überhaupt mijn naam had onthouden.
Als klap op de vuurpijl zwaaide hij in alle haast (met zijn mond nog vol) met zijn portemonnee op het moment dat hij wilde betalen en brak hij geen moment oogcontact toen hij een fooi van meer dan 50 procent op tafel knalde. Blijkbaar was hier het moment voor mij geweest om die avond eindelijk wat te kunnen zeggen, maar ik was er he-le-maal klaar mee. Toen hij me thuis afzette (na nog een autorit van een half uur waarin ik erachter kwam dat je blijkbaar eindeloos over één auto kan praten) boog hij naar me toe voor een kus. Ik loog dat ik een verkoudheid op voelde komen en wist niet hoe snel ik zijn patserbak moest verlaten. Ik vond het heel naar van mezelf maar ik heb niks meer van me laten horen, ik was compleet lamgeslagen door de acties van deze man. Hij vond het vast niet erg, want aan zijn kant bleef het ook stil. We weten hoe graag hij van praten houdt, dus als hij het er niet mee eens was geweest, had dit ‘meissie’ het vast en zeker allang gehoord.
