Het aanzoek
‘Wat was er ook al weer?’ Het kost moeite om mijn hersens bij elkaar te rapen.
We dronken wijn. Tamelijk veel. Door de kier tussen de twee rolgordijnen zie ik dat het buiten nog aardedonker is en op straat is het nog stil. Af en toe een auto, verder niets. Het moet nog lang voor de ochtendspits zijn. En inderdaad: 03.46 uur. Op het moment dat ik het weer weet, ben ik een-twee-drie klaarwakker.
‘Ik ga trouwen!’ Hij heeft me gevraagd en ik zei ja. Ik zag het niet aankomen en hij had het niet voorbereid. Het ontstond, opeens was het er en toen was het goed. ‘Wil je echt zo graag trouwen?’, vroeg ik nog. ‘Ja, maar jij zegt telkens dat je dat niet wilt.’ ‘Maar natuurlijk wil ik wél met je trouwen’. Mijn stiefdochter, de halfzus van mijn dochter (maar ze doen nadrukkelijk niet aan half!), was erbij: ‘Dan zijn wij bruidspersoneel!’ En toen belde ze haar broer, mijn stiefzoon, de halfbroer van mijn dochter die dus gewoon haar broer is. En ik belde mijn dochter. Hoewel zij alles behalve een jankerd is, begon ze te huilen. ‘They are getting married,’ hoorde ik haar tegen haar roommate zeggen en die schoot ook vol.
Ik lig stilletjes te glimlachen. Hij, mijn verloofde moet ik nu zeggen, slaapt. Heel rustig, heel vredig. Onze hond heeft zich sneaky aan ons voeteneinde genesteld. Je moet de kansen pakken als ze zich voordoen, dat weet ze heus wel.
‘Frankrijk’, denk ik. Met alleen getuigen en familie. We hebben zelfs met een domein gebeld. Mijn stiefdochter vervulde de rol van bruidspersoneel meteen glorieus. ‘Wat zijn de mogelijkheden? De kosten? De capaciteit? Honden welkom?’
‘Frankrijk.’ En dan wordt het ietwat onrustig van binnen. ‘Waarom eigenlijk?’ Een hele week met een man of veertien. We zouden wel alvast in Nederland moeten trouwen, want aan de ceremonie in Frankrijk zaten wat haken en ogen, volgens de eigenaresse van het domein.
Om alvast in de stemming te komen zochten we op Spotify naar nummers die niet mochten ontbreken. Aretha Franklin’s The moment I wake up, I say a little prayer for you uit My best friends wedding sowieso. En na nog een glas toch ook maar Willeke’s Alberti De Bruid.
Eindeloos lig ik te draaien en te malen. Ik zie het 04.30 uur worden, 05.09 uur en later (of moet ik vroeger zeggen?). Als ik eindelijk weer in slaap val, is het verkeer buiten aangezwollen tot bijna ochtendspits-sterkte. En dan gaat gewoon de wekker en is het een dinsdagochtend in november. Mijn verloofde brengt koffie op bed. Met leesbril en mobieltje. Je kunt met niet gelukkiger maken dan met koffie op bed.
Mijn dochter heeft al druk geappt.
Aan de groepsfamilie-app:
‘Wat was er ook alweer voor leuks gebeurd? Ooooooh ja. Mamma gaat trouwen (smileys en een heleboel hartjes).’
Aan mij:
‘Mamma, ik denk dat je in het wit moet trouwen. Heb je nog nooit gedaan…’
Door Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en heeft twee kookboeken op haar naam staan. Sinds 2004 is ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Zonder schrijven kan ze niet. Franska zag wel iets in haar columns. Die gaan over haar leven, over vriendschappen, over liefde en over haar huwelijk dat gepland staat voor komende zomer. Brigitte heeft een stiefdochter, stiefzoon en dochter uit haar eerste huwelijk. Met haar verloofde heeft ze Jip: een plaatje van een Australian Sheppard.
Beeld: Fabmood
