Help, mijn man denkt dat ik in een midlifecrisis zit
Veel van mijn vriendinnen hebben een man die de vijftig is gepasseerd. Bij de een ging dat wat geruislozer dan bij de ander. Sommige heren kregen het op hun heupen en liepen in een drafje, gierend van de hormonen, naar een nieuwe jongere liefde. Anderen gingen op kitesurfles, namen toch die felbegeerde tatoeage of wilden alsnog de Himalaya beklimmen.
In huize Smit ben ik de eerste die dat magische getal van 50 is gepasseerd. Mijn meneer is pas over een paar jaar aan de beurt. Die roept nu te pas en te onpas dat ik in een midlifecrisis zit want ik heb onverklaarbare driftbuien, waarin ik mijn emoties totaal niet meer onder controle heb. Helder nadenken is tijdelijk meer niet aan mij besteed. Ik heb opeens zin om avonden te gaan dansen. En soms heb ik een hoofd als een vergiet, want ik vergeet om de haverklap waar ik ook alweer mee bezig was en kan de simpelste dingen niet meer onthouden. Heeft ie dan soms toch gelijk?
Als ik ’s nachts niet kan slapen dan lig ik panisch te rekenen dat ik inmiddels dichter bij de 70 dan bij de 25 ben en dat de pensioengerechtigde leeftijd al in zicht kom. Ik heb een ongecontroleerde koopwoede, wat mijn banksaldo en pensioengat helaas niet echt toelaat. Maar no way dat ik op gezondheidssandalen ga lopen en een leesbril aan een touwtje om mijn nek hang.
Ik ben zwaar allergisch voor alles waar 50-plus bij staat, alsof ik al opgegeven en begraven ben. Want ik voel me nog zo piep als een meisje uit het promotieteam van Veronica uit de jaren tachtig. Ik begrijp best dat ik daar niet meer mee wegkom, maar hé, laat me even in die waan oké?
Inmiddels weet ik gelukkig dat het allemaal de schuld is van biochemie. Ik ben zo opgefokt vanwege de adrenaline die door mijn lijf dendert. De redelijkheid is ver te zoeken vanwege een lagere hoeveelheid cortisol, waardoor ik in een stressvolle situatie mijn hoofd niet meer zo koel houd. Door een verminderd testosteronniveau raak ik die extra kerstkilo’s dus nooit meer kwijt en voel ik me aan het einde van de dag alsof er een bus over me heen is gereden.
En mijn hormonen zijn de baas over de serotonine in mijn lijf waardoor ik of stikchagrijnig ben, of alleen nog maar leuke dingen wil doen. Het invullen van mijn belastingaangifte of de badkamer een flinke poetsbeurt geven staan dan dus niet zo hoog op mijn to-do-lijstje.
Bij de eerstvolgende ouderwetse zenuwinzinking kan ik in ieder geval tegen mijn meneer zeggen dat IK er in ieder geval niks aan kan doen. Mijn midlifecrisis is de schuld van mijn hormonen… Herkenbaar?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
Heb jij de kerstboom al staan?
