Heimwee naar de papieren catalogus
Ik kan me zelfs de geur nog voor de geest halen.
Tegenwoordig gaat alles supersnel. Als je nu een pak halfvolle melk nodig hebt, staat er binnen 10 minuten een flitsbezorger op de stoep. Of is je wasmachine kapot, dan kun je vanavond al een wasje draaien in een nieuw apparaat. Klikken, kopen, klaar.
Dat was vroeger wel anders. Na zessen, op zondag en op dinsdagmiddag stond je bij mij in het dorp voor een dichte supermarktdeur. En in datzelfde dorp was in de verste verte geen kledingzaak te vinden. Daarvoor moest ik naar de stad of neuzen in de papieren catalogus. Die webshop avant la lettre van bijvoorbeeld Wehkamp of Neckerman viel een paar keer per jaar zomaar op de deurmat. Ik zat altijd avonden lang likkebaardend door die dikke gids te bladeren. Van de bladzijde met die ene broek die ik heel graag wilde hebben vouwde ik het hoekje om zodat ik die easypeasy uit de paar honderd pagina’s tevoorschijn kon toveren als ik eindelijk uit mijn broek gegroeid was en ik van mijn moeder een nieuwe mocht uitkiezen.
Dan moest je een kaartje invullen met het (heel lange) artikelnummer en dat op de bus doen en dan kon het grote wachten beginnen. En als het pakket dan eindelijk door de postbode werd bezorgd dan moest je maar hopen dat wat je besteld had ook paste. Soms duurde het wachten zo lang dat ik bang was dat ik er alweer uitgegroeid zou zijn.
Ik was dol op al die catalogi en folders en mijn favoriet was die van Yves Rocher, waar je ook kleine proefmonstertjes kon bestellen. Als je de catalogus voor het eerst in de bus kreeg zat er ook een goudkleurig kettinkje bij. Volgens mij hadden alle meisjes bij mij in de brugklas op een gegeven moment hetzelfde kettinkje om. Mijn broer was er overigens net zo dol op als ik want deze gidsen hadden het beste papier om scherpe pijltjes van te rollen die hij dan door zo’n beige buis van pvc vanachter de heg in onze voortuin stiekem naar fietsende voorbijgangers blies.
Ik denk dat de postbode wat minder blij was met die gidsen, want die sjouwde zich natuurlijk een ongeluk om ze bij de mensen thuis tot op de deurmat te bezorgen. Ken je trouwens dat reclamespotje van Wehkamp nog waarbij de catalogus door de brievenbus op het hondje valt dat op die deurmat ligt te slapen? Oepsie!
Credits beeld: Wehkamp catalogus Yvonne Rieff
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
