Franska.nl

Heb jij je Barbiepoppen nog?

Ik zit te dubben of ik ze weggooi. Wat zou jij doen?

• Ja, ik heb ze nog, maar een van de Barbies heeft een ‘aangevreten’ gezichtje. Niet weggooien. A. Misschien wil ik ze wel. B. Ze zijn geld waard. Maar ik verkoop ze niet
• Dank. Dan kunnen ze weer in de doos. Twiggy heeft een aangevreten been. Zullen we er samen mee gaan spelen?
• Zeker met doos en standaard schijnen ze heel wat waard te zijn
• De kleertjes zijn ook erg sleets en verkleurd
• Shit happens
• Dat ‘aangevreten’ komt van het licht. Ze hebben bij mij jaren op de boekenplank gestaan 

 

Tot zover een app-wisseling met m’n zus. Ik schrok me rot. Weggooien? Dat is sowieso een ingrijpende gebeurtenis in mijn beleving, maar je poppen van vroeger, dat klonk helemaal heftig… Ik zag die Barbie van m’n zus al op een vuilnisbelt liggen. 

 

Toen de Barbies net in Nederland waren, hadden wij er allebei al vrij snel eentje. Zus had die met het zijdezachte blonde paardenstaartje, ik die met de rode stugge krullenkop. Ze zaten in een doos met allemaal leuke plaatjes erop en er zat ook nog een klein boekje bij waarin je je kon verlekkeren aan allerlei kleertjes die voor Barbie te koop waren. Van een prachtige zwarte galajurk tot een complete assepoester-set met glazen muiltjes met glitter erop. En van een balletpakje met tutu en spitzen tot een kunstschaats-outfit met witte bontrandjes. 

 

Ik was heel blij met de mijne, die wilde ik voor geen goud ruilen, maar stiekem was ik ook een beetje jaloers op het blonde paardenstaartje dat de Barbie van mijn zus had. Een jaar later kreeg ik de Barbie-‘pruikenkop’-set. Had je een soort kale extra Barbiekop, met haar erop geschilderd, waar je dan pruiken overheen kon doen. Eentje was weer die rode krullenkop die ik al had en de andere twee waren respectievelijk lang blond naar binnen ‘geföhnd’ haar en dat paardenstaartje, maar dan in donkerbruin. Net iets minder leuk dan blond, vond ik. 

 

De kop moest er dan dus vanaf en die ‘reservekop’ erop. Dat vond ik nogal een akelige onderneming, maar m’n moeder zei ook altijd als ze m’n haar kamde: ‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’, dus tja, dan moest Barbie daar ook maar aan geloven. 

 

En man, man, wat waren die kleertjes en Barbies duur! Barbie zelf kostte toen maar liefst twaalf gulden vijfennegentig (nog geen zes euro)! De prijzen stonden er in het boekje in dollars bij en we wisten precies dat de dollar toen drie gulden zestig was, dus er werd flink wat omgerekend. ‘Als oma nog had geleefd, hadden we alles al gehad’, zeiden we stiekem weleens tegen elkaar. Oma kwam altijd meteen met alles aanzetten waarvan je per ongeluk had gezegd dat je het leuk vond. Vonden wij als kinderen zelfs al gênant, dus we hielden ons altijd al in. Maar toen Barbie er was, was oma er dus niet meer… 

 

Gelukkig hadden we mama, die prachtige mini-vestjes en jurkjes breide, de mooiste outfits naaide en op die manier met behulp van een set gekochte Barbieschoentjes, -laarsjes, -kunstschaatsen en -rolschaatsen voor ons jaloersmakende pakketten maakte voor verjaardagen en Sinterklaas. Alleen al daarom mogen onze Barbies nooit weg. En Midge ook niet en de later ontwikkelde Twiggy natuurlijk ook niet. Maar ja… of we er ooit nog mee spelen? 

 

Heb jij ze nog? Ik ben heel benieuwd. Misschien heb je zelfs wel foto’s? 

 

Liefs van Franska 

 

En een heel fijne week!