Hé jij daar!
In de drukte van de duinen. In je auto op weg naar de vuilstort. In de rij om de bouwmarkt in te kunnen. Kan dat nou echt niet wachten tot de storm weer is gaan liggen?
Heb je nu nog niet door dat dat coronavirus ook jou kan raken? De reportages uit Italië niet gezien op het journaal? Van die legertrucks die de doden uit Bergamo ophalen omdat de begraafplaatsen vol zijn?
Heb je de filmpjes niet gezien van patiënten die op hun buik moeten liggen om beademd te worden. Met artsen en verpleegkundigen om hen heen om hun leven te redden? Die liever ook op zaterdag naar de duinen waren gegaan voor een fijne wandeling met hun kinderen. Of naar de bouwmarkt waren gereden om een of ander suf klusje in huis te doen?
Of die ook de zolder hadden opgeruimd omdat ze zich verveelden? Maar die luxe hebben ze niet. Zij staan op deze prachtige dag met de eerste lentezon in de vuurlinie in het ziekenhuis om jouw leven te redden. Omdat jij het niet serieus neemt om afstand van anderen te houden. Omdat jij het nodig vindt om je kar met boodschappen vol te laden omdat je bang bent dat er morgen niets meer in de super te vinden is.
Gisteren nog werd ik in de Appie omvergelopen door een dame die het nodig vond om toch nog even voor me langs te piepen om snel in het koelschap te duiken voor een pak melk. Razend word ik daarvan.
Want ik sta te wachten mevrouw! Te wachten op die man die voor me een doosje boter wil pakken. Ik wil die man ruimte geven. Dat is namelijk wat we moeten doen. Elkaar de ruimte geven.
Eigenlijk wilde ik in deze keurige supermarkt tegen die keurige mevrouw gillen: Sodemieter op! Geef me m’n ruimte. Maar ja ook ik ben keurig en houd mijn mond.
En dan denk ik aan al die artsen en verpleegkundigen die ook vandaag op deze mooie lentedag weer dubbele diensten draaien om Nederlanders te redden die echt heel erg ziek zijn. Die het misschien niet gaan redden. Die het virus misschien wel opliepen omdat JIJ hen geen ruimte gaf.
Hoe hard moet ik het in je oren toeteren voor je snapt dat het menens is? BLIJF THUIS EN VEROER JE NIET! Die zolder wacht wel, die klus kan ook wel op een andere dag. En er onstaat echt geen hongersnood in Nederland. Desnoods eet je een week bietjes uit blik.
Maar houd afstand van elkaar. Want anders gaat de Nederland op slot en is het je eigen schuld!
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
