Franska.nl

 

 

Mijn dochter ziet er ontzettend goed uit. Nou vinden de meeste mensen hun eigen kinderen het allermooist, maar die van mij is het echt. Het begint er al mee dat ze altijd lacht. Dat maakt een mens automatisch mooier. En ook heeft ze de mazzel dat ze er altijd jonger uitziet dan ze in werkelijkheid is.

 

Of, nou ja… mazzel…

 

Een tijd geleden was ik met haar bij een kozijnenboer. Nee, geen konijnenboer, maar een kozijnenboer. Zo iemand zal in het echt wel anders heten, maar hier in de omgeving worden alle verkopers doorgaans boeren genoemd. We hebben dus aardappelboeren, aardbeienboeren, wijnboeren, appelboeren en tulpenboeren, maar ook melkboeren, autoboeren, boekenboeren en verf- en behangboeren. En wij zochten nu dus naar eentje die kozijnen kweekt.

 

Mijn dochter wilde een oud kozijn vervangen en een nieuwe buitendeur laten plaatsen. En dat alles graag onderhoudsvrij. Dus wij naar de kozijnenboer voor informatie over kunststofkozijnen.

 

‘Goedemiddag dames. Waarmee kan ik u helpen?’ Nou, dat vond ik al een aardig begin voor een boer. Op de een of andere manier zag ik de laatste tijd alleen maar boeren met eisen, en dat heeft mijn kijk op boeren niet verbeterd. Niet in het wild trof ik die hoor, maar steeds op TV. De echte boeren hier waren gewoon keihard aan het werk, maar een tijd lang zag ik op TV een overdosis aan landbouwers en veetelers die eisten dat hun bedrijf door anderen in stand gehouden zou worden, omdat hun kinderen ook graag boer wilden worden. En die begreep ik niet zo goed.

 

Er zijn ook chirurgen met kinderen die graag de praktijk willen overnemen. Of autohandelaren met kinderen die graag dealer willen worden. Maar we kunnen natuurlijk niet alle bedrijven in stand houden omdat er een kind rondloopt dat het graag wil overnemen. Er zijn nou eenmaal beroepen die uitsterven. Ik had wel graag lantaarnopsteker willen worden, maar ja… als er geen lantaarns meer hoeven worden aangestoken…

 

En zo verdwenen ook de voddenboer, de kolenboer en de letterzetter, ondanks dat er misschien mensen waren met kinderen die dat heel graag hadden willen worden. En ik vrees dat ik bij Franska ook niet hoef aan te komen met de eis dat mijn dochter mijn column overneemt als ik ooit ga stoppen…

 

O, jee, ik dwaal weer af. Het ging nu om een kind dat niet mijn bedrijf, maar ooit misschien wel mijn huis wil overnemen, maar voorlopig dus nog bouwt aan haar eigen huisje. En de kosten daarvoor zullen hoogstwaarschijnlijk door geen enkele instelling worden gesubsidieerd, dus gingen we ons laten voorlichten over de mogelijkheden en de kosten van haar plan.

 

Maar mijn dochter ziet er dus nogal goed uit. En lekker jong nog. Waardoor ik graag met haar op pad ga, omdat ik dan hoop dat ze mij als moeder ook jonger zullen inschatten. En dat gebeurde daar, denk ik.

 

Mijn dochter is allang niet zo piep meer, maar de antwoorden op de vragen over háár deur en háár kozijn werden steevast aan mij gegeven. En haar verbazing over de hoogte van de kosten van haar wensen werden gewoon weggelachen door die meneer.

 

En eerst dacht ik nog dat ik misschien erg rijk leek. En dat de kozijnverkoper misschien dacht dat ik de subsidieverstrekker voor dit plan was, en zich daarom steeds tot mij richtte. Maar toen we weggingen, bleek toch dat het anders zat.

 

‘Doe maar goed je best op school,’ riep de lieverd tegen mijn kind, ‘dan kun je later gewoon kunststof kozijnen betalen hoor.’

 

Hahahahaha. Ze is de dertig allang gepasseerd, hè?!

 

Dus toen we buiten waren heb ik haar tegen mijn schouder gelegd en op de rug geklopt.

 

Héééél lang geleden liet ze dan altijd een boertje.