Franska.nl

Handdoekje leggen, niemand zeggen

Nu het weer zomer is – althans, hier op het eiland – zie ik het volop om me heen gebeuren: strandbedjes reserveren.

 

 

En dan heb ik het dus niet eens over een hotel of een all-inclusive resort. Want daar zal het ongetwijfeld ook gebeuren, maar zie ik het niet.

 

Het gebeurt hier ook op het publieke strand. In ons dorp hebben we namelijk stranden waar je een strandbedje kunt huren, gewoon voor een dag. Het zit op de route van mijn hardlooprondje in de ochtend. Het dorpje waar ik woon is een beetje landinwaarts en op en neer naar de baai is precies een mooi hardlooprondje voor mij.

 

Zo gebeurt het dus dat ik al om een uur of acht in de ochtend bij het strand ben. En daar liggen ze dan al, de handdoekjes, eventueel voorzien van een bouquetreeksboekje dat erbij ligt, een strooien hoed of een lege strandtas. Om aan te geven: deze is van mij, ik heb hier recht op.

 

Soms blijf ik wat langer rondhangen in de haven en dan valt me op dat veel van de mensen die zo’n bedje hebben geclaimd zich pas rond het middaguur melden. Mijn fantasie gaat dan op de loop: wat hebben ze in de tussentijd gedaan? Terug naar bed om zich vervolgens last minute aan te sluiten bij het ontbijtbuffet in het hotel? Zijn ze al een flinke wandeling gaan maken in de bergen? Of zouden ze zijn weggeroepen voor een spoedvergadering of met een geliefde naar de eerste hulp van het nabijgelegen ziekenhuis? De rust en het gemak waarmee ze doorgaans komen aangelopen doet me vermoeden dat er van spoed of inspanning tijdens hun ochtend geen sprake was.

 

En ik vraag me af waarom mensen dit doen. Er is werkelijk niemand die ik ooit heb gesproken die dit handdoekjeleggen acceptabel gedrag vindt. En toch maken zich hier heel veel mensen schuldig aan. Hoe zit dat dan? Wat maakt dat je denkt dat je meer bent dan een ander? Dat je recht hebt op iets? Ik zou echt weleens van iemand willen horen wat er dan in je hoofd omgaat. Heb je dan zoveel problemen in het dagelijks leven dat op de tweede rij liggen op het strand er niet meer bij kan?

 

Ik hoor overigens soortgelijke verhalen van cliënten van mij die met flexplekken te maken hebben. Ook daar werkt het principe van delen niet en claimen mensen een bureau waarop ze vinden dat ze recht hebben.

 

Ongewilde parellellen met de Echte Wereld trekken zich eenvoudig op in dit soort situaties, en daar knapt niemand van op, denk ik. Dus dat probeer ik maar te vermijden. En ik wil helemaal niet zeggen dat ik een beter mens ben dan een ander. Echt, geloof me, dat is wel het laatste wat ik denk. Maar ik denk wel dat we het met elkaar allemaal beter kunnen maken als we zouden afstappen van het idee dat we recht hebben op dingen, leven vanuit een tekort-gedachte en elkaar vliegen proberen af te vangen. Veel leuker ook overigens. Want wonderen gebeuren nooit op het moment dat je alles onder controle probeert te houden.